Μερικές βραδιές είναι μεγάλες, αξημέρωτες και αργές σαν ένα ταξίδι που δεν θέλει να τελειώσει, αλλά συνεχίζεται με απόφαση να φτάσει εκεί που ο προορισμός του περιμένει, εκεί που η ζωή ξαναρχίζει, πάλι από την αρχή, να ολοκληρώσει αυτό που άφησε πίσω, άραγε θα μπορέσει; Απόψε ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια, μοιάζει να είναι γεμάτος από ψυχές που...

Κλείσε τα μάτια, φύγε, πήγαινε μακριά πολύ!

Κι όμως, Όλα είναι υπέρ μας, όσο δύσκολο κι αν είναι να το δεχτείς, να το πιστέψεις, όλη η ζωή χωρίς να το θέλει πραγματικά - παίζοντας κι αυτή ακόμα το παιχνίδι της ψευδαίσθησης - είναι υπέρ μας.
Οι μέρες αυτές που δοκιμάζουν τα συναισθήματά μας, μοιάζουν να θέλουν να διαχωρίσουν όλα τα σκοτεινά συμβόλαια των ψυχών,...

Έρχεται η στιγμή, αυτή που ωριμάζει μόνη της, σαν το γλυκό φρούτο που πρέπει να το γευτείς στην ώρα του, την ώρα που θα είναι ώριμο πια. Η ώρα που θα καταλάβεις πως μόνο η ευγνωμοσύνη κατασταλάζει στο εσωτερικό σου, όπως κι αν η ζωή ήρθε στο κατώφλι σου. Για τα εύκολα η τα δύσκολα, τα όμορφα η τα άσχημα,...

Η βασίλισσα της νύχτας και αγαπημένη του Φεγγαριού, η Σελίνα, είναι μια πανέμορφη Νεράιδα, αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θέλει να είναι όλοι χαρούμενοι, Έχει μαλακή καρδιά, συμπονετική, την ώρα που ανταμώνει με το Φεγγάρι, του εκμυστηρεύεται τα προβλήματα των ανθρώπων, πως τα γνωρίζει; Μα ακούει τις προσευχές τους με τις μυστικές της δυνάμεις,...

ψάχνοντάς την στους ανθρώπους.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως διαρκώς γκρινιάζουμε, σαν να μας ενοχλούν τα πάντα γύρω μας, νομίζω πως αισθανόμαστε την ζωή μας σαν να μας κυνηγά μια τεράστια σκιά, που ολοένα προσπαθούμε να την αποφύγουμε αλλά αυτή "τρέχει" να μας πιάσει. Περίεργο, αυτή η σκιά ίσως κάθε φορά είναι διαφορετική, ίσως πάλι να φαίνεται διαφορετική, να αλλάζει σχήμα, να...

θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα: Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η Βασίλισσα του Χιονιού. Αν έγραφα ένα παραμύθι, θα ήταν κάπως έτσι: Η δική μου βασίλισσα, ίσως να μην ήταν τόσο κακιά, τόσο απόμακρη, να μην ήταν στα πιο ψηλά βουνά κλεισμένη στο παγωμένο παλάτι της και να αιχμαλωτίζει με τη δύναμή της όποιον και ότι ήθελε, ή...

Ας ανοίξουμε τον χώρο του Ονείρου που έχουμε βαθιά κρυμμένο στην ψυχή μας κάνοντας μια μυστική συμφωνία με τον χρόνο, πως θα έρθει κάποτε ο "καιρός' που θα αισθανθούμε την ανάγκη να ανασύρουμε τα πολύτιμα στοιχεία της ύπαρξής μας. Όσο κι αν προσπαθούμε πολλές φορές να "θυμηθούμε" αυτό το "κάτι" που νομίζουμε πως ξεχάσαμε, μοιάζει σαν να έμεινε...

"Όλα μπαίνουν στη θέση τους την ώρα που πρέπει", πόσο σοφό είναι αυτό που λέμε πολλές φορές, ακόμα κι να το λέμε από συνήθεια. Κρύβει όμως μεγάλη αλήθεια αυτή η γνωστή μας έκφραση σαν επιβεβαίωση που έρχεται να "υπογράψει" κάποιο θέμα που υπήρχε στον ορίζοντα, ίσως να αιωρείτο κάπου στην ατμόσφαιρα και εμείς απλά περιμέναμε σιωπηλά να φανερωθεί....

Μερικές στιγμές νομίζω πως γυρίζουμε γύρω-γύρω από τον εαυτό μας! Σαν να μας έχουν στήσει κάποιοι αόρατοι περίεργοι τύποι, ενοχλητικοί κυρίως, μια φάρσα, ξέρετε, από αυτές που σε κάποιες κινηματογραφικές ταινίες που βλέπουμε, μας κάνουν και φωνάζουμε παρασυρόμενοι από ότι διαδραματίζεται και προκαλεί ένταση στους θεατές. Διαρκώς επαναλαμβάνεται η...

Όπου ακούς πολλά κεράσια: Να κρατάς μικρό καλάθι έλεγε η γιαγιά μου!

Πολλές στιγμές αφήνομαι, κάθομαι σε μια άκρη σαν να αποτραβιέμαι μελαγχολικά από ότι διαδραματίζεται, όχι δεν απογοητεύομαι από κάτι, απλά δεν συμμετέχω. Αν με ρωτήσεις το γιατί θα σου πω, δεν γνωρίζω, κάτι μέσα μου με διώχνει από τις καταστάσεις, συνειδητοποιώντας πια τη ζωή, κατάλαβα πως όλα είναι αποτέλεσμα δικό μας, της σκέψης μας. Το...

Πολλές στιγμές σκέφτομαι πως στα μικρά παιδάκια υπάρχει ζωντανός μέσα τους ένας Παράδεισος, όμως όσο μεγαλώνουν η μνήμη ξεθωριάζει, βλέπεις, έρχεται η ζωή και "απειλητικά" πολλές φορές αποτραβά την παιδική ψυχούλα από αυτή την αίσθηση της ύπαρξής του. Με τον δικό της τρόπο που πλανεύει και ξεμυαλίζει βάζει στον κόσμο των "μεγάλων" τις παιδικές...

Ότι θέλετε κάνετε και κανέναν δεν ρωτάτε!

Μέσα στο εσωτερικό μας, στα βαθύτερα σημεία του εαυτού μας αναζητάμε τη γαλήνη και την ισορροπία, μέσα σε μια καθημερινότητα, που αλήθεια είναι πολλές φορές επιβαρυντική στον ψυχισμό μας, με όποια άλλη επιβάρυνση μπορεί να προσθέτει και γενικότερα στη ζωή μας, στην υγεία μας. Δεχόμαστε τόσες επιρροές από πολλά σημεία, που ασφαλώς δεν είναι πάντα...

Πέρασαν τόσα χρόνια με υπομονή και αγώνα για επιβίωση σε ένα χάος, αναρωτιέμαι πως άντεξα, πως αντέχω, μια ζωή που δεν είχε τίποτα καλό να μου δώσει, γιατί την υπέμεινα; Μέσα μου πονάω, σου γράφω και πνίγομαι, σιωπηλοί μάρτυρες τα δάκρυά μου με έναν πόνο στο στήθος, μια μαχαιριά που μόνιμα με συνθλίβει και με ματώνει, άκουσέ με, κατάλαβέ με. ...

Ίσως είναι και δική σας απορία.

Την ώρα που νυχτώνει, μερικές στιγμές, νομίζω πως η νύχτα ντυμένη με κοσμήματα και στολισμένη με βελούδινα ρούχα έρχεται κοντά μου, σκύβει και με κοιτάζει στα μάτια, σαν να με ερευνά, σαν να προσπαθεί να καταλάβει το εσωτερικό μου...

Μαζί με εσένα μεγαλώνει και η όμορφη ψυχή σου

Γράφω για σένα, γράφω για μένα που είμαι, Εσύ.

Γνωρίζω πως η ζωή μου ένα αίνιγμα μεγάλο ήταν από την ώρα που σε αυτό τον κόσμο ήρθα.

Υπήρχε πάντα ένα μέρος που ήταν για μένα κάτι σαν καταφύγιο από τις ποικίλες ενέργειες των ανθρώπων που δεχόμουν, ως ευαίσθητη ψυχή μέσα σε έναν χαώδη κόσμο, όπως εγώ τον ένοιωθα, ήταν αναγκαία μια μικρή απόδραση. Μια ανάσα, όπως έλεγα μέσα μου για να πάρω λίγη δύναμη και να εμπνευστώ τη ζωή, όχι όπως ήταν η όπως είναι, αλλά όπως...

Μερικές στιγμές, μας οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα, μοιάζει τότε η ίδια ζωή να μας μιλά σε αυτά τα στιγμιότυπα, μέσα από το κάθε πλάσμα, με τον δικό της τρόπο, ίσως και τη δική της φωνή που άλλοτε την ακούμε, άλλοτε όχι.

Και έρχεται το τέλος άλλης μιας ημέρας :

Αναμνήσεις από γλυκιές και ρομαντικές στιγμές.

Όταν νυχτώνει πολλές φορές νομίζω πως η ψυχή μου, μου ζητά να αφήσω πίσω, στον ξεχασμένο χρόνο, στα στιγμιότυπα που έζησα, όλες τις μνήμες, όλες τις εμπειρίες που δεν μπορώ να ξαναζήσω, δεν έχει καμία σημασία πια το οτιδήποτε, ότι έγινε, έγινε. Ίσως πικρό ποτήρι να το χαρακτήρισα κάποτε, ίσως να ήταν ένα ψυχικό κομμάτι που έπρεπε να εξιλεωθεί,...

Μερικές φορές αισθάνομαι, βλέποντας κάποια πρόσωπα πως έχουν ένα εσωτερικό Φως...

Μπορείς να αφεθείς ελεύθερη-ος, από τον κόσμο που οι σκιές ρίχνουν τα πέπλα τους

Ένα καταφύγιο μικρό, μια ζεστή φωλιά γεμάτη φιλοξενία, ένα σπιτάκι μικρό, όμως από το πρώτο λεπτό που πλησίαζα, αισθανόμουν την γλυκιά θαλπωρή του σπιτιού, των ανθρώπων που έζησα και μεγάλωσα κοντά τους, αυτούς που αισθανόμουν πως με αγαπούσαν, αυτούς που με μάθαιναν τη ζωή, που προσπαθούσαν να μου δείξουν τη ζωή με τα δικά τους μάτια! Κάθε φορά...