Με το χέρι στην καρδιά

Απαραίτητο εφόδιο, σαν τις αποσκευές που ετοιμάζεις μέρες πριν

Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο που σε πλησιάζει, όχι τόσο τον ίδιο τον άνθρωπο, αυτό που σου δείχνει δηλαδή, αλλά αυτό που έχει μέσα του, στη ψυχή του. Αυτό που κι ο ίδιος δεν το γνωρίζει καλά, όμως έρχεται κοντά σου. Αλήθεια, γιατί; Πως διασταυρώθηκαν οι δρόμοι σας; Πως βρέθηκες στο κατώφλι του, η αυτός στο δικό σου;

Το εύκολο είναι να είμαστε οι κριτές των άλλων. Να μετράμε τα λάθη τους, τα βήματά τους, τις αναπνοές τους, κάποιες φορές μοιάζουμε σαν να περιμένουμε το λάθος αυτό που θα μας δικαιώσει! Πραγματικά, σαν να μπήκαμε σε έναν αγώνα δικαίωσης, ανταπόδοσης...Σε τι; Στον εαυτό μας που θέλουμε να τον ελαφρώσουμε από τυχόν λάθη συνειδήσεως, λάθη επιλογών...

Μοιάζει σαν μια λευκή, ίσως διάφανη ύπαρξη που φανερώνεται πολλές φορές μέσα στο σκοτάδι, ακριβώς την στιγμή που καταλαβαίνεις πως χρειάζεσαι Φως, Τότε παρουσιάζεται ξαφνικά, σαν διακόπτης που περιμένει να τον γυρίσεις, να σου ρίξει φως εκεί που το σκοτάδι μοιάζει τρομαχτικό.

Αναζητάς. Έρχεται στιγμή που κάνεις διαρκώς κινήσεις που δεν οδηγούν σε κάτι και μετά το ξανασκέφτεσαι Αναζητάς δρόμο, στόχο, νόημα πολλές φορές μέσα σε όλα, σε ανθρώπους, σε ομάδες, σε καταστάσεις διάφορες που προκαλείς να αντιμετωπίσεις η έρχονται έτσι περίεργα "μπροστά σου" όπως συνηθίζεις να λες, Μοιάζει λίγο δικαιολογία η απόσταση που παίρνεις...

Αντίθετες οι καταστάσεις, ζούμε σε μια εποχή που παρατηρώντας την καταλαβαίνεις τις αντιθέσεις που υπάρχουν, καταλαβαίνεις τις αλλαγές των ανθρώπων, σε κάποια επίπεδα που κάποτε θα ήταν πολύ διαφορετικοί, όμως τώρα προοδεύοντας η σκέψη, η ψυχή μας, καθώς εξελίσσεται και φαίνεται σε πολλά σημεία αυτό, την άλλη όμως στιγμή δείχνει το σκληρό της...

Μερικές φορές δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι πολλά από αυτά που κάνουμε, δεν τα χρειαζόμαστε. Δεν ακούμε πραγματικά αυτό που μέσα μας γνωρίζει και καταλαβαίνει πολύ περισσότερο από εμάς, που ίσως άγνωστο γιατί, μπαίνουμε σε προγραμματισμό να κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι. Τα μέσα που προβάλλουν μια κοινωνία, μια ανθρώπινη στάση στη ζωή, που μερικές...

Οι πιο σημαντικές εμπειρίες, αυτές που μας οδηγούν στα σκαλοπάτια της ψυχικής μας ωριμότητας και εξέλιξης, είναι αυτά τα "λάθη" που κάναμε στο παρελθόν μας! Οι μεγαλύτερες ίσως ευκαιρίες της ζωής, αυτές που δεν τυχαίνουν κάθε στιγμή. είναι αυτά τα λάθη που κάναμε.

Αν μπορούσαμε να σεβαστούμε τη ζωή και τις εμπειρίες κάθε ανθρώπου που έρχεται στη ζωή μας, αν τον βλέπαμε όπως είναι πραγματικά Δημιούργημα Θεϊκό, με τις ίδιες ευκαιρίες, τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες "εκδοχές" της ζωής να απαλύνουν τα λάθη του.

Ξαφνικά ανακαλύπτεις μέσα σου καινούργιες δυνάμεις εκεί που είχες πέσει στα πατώματα όπως συνηθίζεται να λέμε όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε το πως αισθανόμαστε. Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέσαι γιατί υπάρχεις, γιατί ταλαιπωρείσαι τόσο πολύ, γιατί παιδεύεσαι μέσα σε καταστάσεις που μοιάζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχό σου, τον προγραμματισμό...