Με το χέρι στην καρδιά

Συνηθίζεται να λέμε: Πικρό ποτήρι ο αποχωρισμός

Σάββατο βράδυ, ένα γλυκό βραδάκι, οι δρόμοι γεμάτοι από κόσμο, από παρέες που μοιάζουν σαν να ξεχύθηκαν απόψε για να γιορτάσουν την όμορφη γλυκιά βραδιά. Παρατηρείς τον κόσμο που "τρέχει" να χαρεί, να διασκεδάσει, όπως τουλάχιστον νομίζεις εσύ ότι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, στέκεσαι στο παράθυρό σου κοιτάζοντάς τους και με ένα αγκαθάκι...

Να αγαπάς τον εαυτό σου, το λες και εσύ, όπως πολλοί το λένε, αλλά τι εννοούν;

Πόσο χρόνο καταναλώνεις κρίνοντάς με;

Περίεργα ξημέρωσε αυτό το πρωϊνό, ίσως πάλι, όχι και τόσο. ✍️

Σχέσεις που σημαδεύουν τη ζωή μας
Είναι αυτές που συνήθως θεωρούμε δεδομένες, μέσα στη καθημερινότητά μας, που δεν καταλαβαίνουμε την αξία τους γιατί δεν είναι ίσως η κατάλληλη ώρα να τις εκτιμήσουμε, ξεχνάμε πολλές φορές και πως "υπάρχουν". Η ύπαρξή τους όμως, είναι σαν την αναπνοή μας, βαθιά αναγκαία γιατί είμαστε "εμείς" μέσα σε αυτές τις...

Ανακαλύπτεις πως η ζωή, αν είναι στάσιμη γίνεται πληκτική.

Μερικές φορές παρατηρώ τους ανθρώπους, κυρίως μέσα από τον τρόπο που εκδηλώνουν τις σκέψεις τους, τις γνώσεις τους, τα συναισθήματά τους η τον τρόπο που θέλουν να ζουν, με ότι αυτό σημαίνει για εκείνους, εκείνες τις στιγμές καταλαβαίνω πόσο μας λείπει η γνησιότητα, πόσο μακριά είμαστε από αυτό που έχουμε στην ψυχή μας, αλλά και πόσο μακριά είμαστε...

Κάποιες στιγμές αισθάνομαι πως ο εαυτός μου είναι κάπου σε μια γωνίτσα, ξαναζώντας τις παιδικές μου μνήμες που περιστασιακά ξεπροβάλουν μέσα σε κάποιο παλιό μοτίβο της ζωής. Βλέπω τότε τη ζωή μου, σαν μια ταινία που έχει παιχτεί πολλές φορές, τόσο πολλές που γνωρίζω το τέλος της, γνωρίζοντας τη συνέχεια και ότι έφερε η ζωή μπροστά μου, σαν τελικό...

Με κουράζουν πολύ οι άνθρωποι που παρεξηγούνται με το παραμικρό, που θέλεις κάτι να πεις και φοβάσαι πως θα το πάρουν! Ενώ ανοίγει η καρδιά μου, με αυτούς που μπορείς να μιλάς, να γελάς, να αστειεύεσαι μαζί τους και να χαίρεσαι κάθε στιγμή.