Με το χέρι στην καρδιά

Κάτι περιμένεις, κάτι που θα σου δώσει χαρά και ευτυχία.

Σε συγχώρησε, έσκυψες το κεφάλι και ζήτησες με τον τρόπο σου συγγνώμη... Βαθιά μέσα σου, ένας λυγμός που πνιγόταν πολύ καιρό ακούστηκε από την καρδιά σου. Με συγχώρησε είπες και αισθάνθηκες να φεύγει από πάνω σου ένα τεράστιο βάρος, μια πέτρα ασήκωτη που ολοένα και βάραινε στα περάσματα του χρόνου. Μια οδύνη που δεν τελείωνε, γιατί δεν αποφάσιζες...

Έχεις καταλάβει τόσο καιρό που είμαστε μαζί, τόσο καιρό που τα λέμε.

Σταυρώνεται ο εαυτός μου από τα λάθη μου, από τις λανθασμένες εκτιμήσεις μου, από έναν χαρακτήρα που πρέπει να σταυρωθεί για να τον ανακαλύψω, από έναν λάθος δρόμο, με λάθος εντυπώσεις που σχημάτισε…Λάθος η διαδρομή, σπαράζει μέσα μου η ψυχή και φωνάζει:

Αυτό το λεπτό οι σκέψεις ξαφνικά απέκτησαν φωνή, βλέπεις οι ψίθυροι δεν φτάνουν να εκφράσουν τα κρυμμένα θέλω που πνίγονται σαν να τις παρασύρει γρήγορα το ποτάμι της ζωής, που της μιλά μέσα από το γάργαρο κύλισμά του.

Στην πραγματικότητα που ζούμε.

Οι άνθρωποι κάποιες φορές θα έλεγε κανείς πως πηγαίνουμε ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μας.

Από την αρχή το είδες το σημάδι, το πρόσεξες αλλά το προσπέρασες...

Ξημερώνει . Σαν μικροί φρουροί της ζωής, μικρές σπίθες αγάπης πετάγονται παντού. Ένα ξύπνημα του χρόνου μοιάζει να με σκουντά απαλά, με προτρέπει και σήμερα: Δες τη ζωή! Κοίταξέ την κατάματα...Την αγαπάς, ή όχι; Την αγαπάς τη ζωή; Σκέψου, αν την αγαπάς. Αγαπάς τον Εαυτό σου τότε, θυμήσου αυτό που σου γράφω, σε κάθε Ανατολή και κάθε Δύση, γεννιέται...

Μοιάζει σαν μια λευκή, ίσως διάφανη ύπαρξη που φανερώνεται πολλές φορές μέσα στο σκοτάδι, ακριβώς την στιγμή που καταλαβαίνεις πως χρειάζεσαι Φως, Τότε παρουσιάζεται ξαφνικά, σαν διακόπτης που περιμένει να τον γυρίσεις, να σου ρίξει φως εκεί που το σκοτάδι μοιάζει τρομαχτικό.