Με το χέρι στην καρδιά

Στην πραγματικότητα που ζούμε.

Οι άνθρωποι κάποιες φορές θα έλεγε κανείς πως πηγαίνουμε ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μας.

Από την αρχή το είδες το σημάδι, το πρόσεξες αλλά το προσπέρασες...

Σαν μικροί φρουροί της ζωής, μικρές σπίθες αγάπης πετάγονται παντού. Ένα ξύπνημα του χρόνου μοιάζει να με σκουντά απαλά, με προτρέπει και σήμερα: Δες τη ζωή! Κοίταξέ την κατάματα...Την αγαπάς, ή όχι; Την αγαπάς τη ζωή; Σκέψου, αν την αγαπάς. Αγαπάς τον Εαυτό σου τότε, θυμήσου αυτό που σου γράφω, σε κάθε Ανατολή και κάθε Δύση, γεννιέται το Φως, όμως...

Μοιάζει σαν μια λευκή, ίσως διάφανη ύπαρξη που φανερώνεται πολλές φορές μέσα στο σκοτάδι, ακριβώς την στιγμή που καταλαβαίνεις πως χρειάζεσαι Φως, Τότε παρουσιάζεται ξαφνικά, σαν διακόπτης που περιμένει να τον γυρίσεις, να σου ρίξει φως εκεί που το σκοτάδι μοιάζει τρομαχτικό.

Ποτέ δεν μου άρεσε να μπαίνω σε "καλούπια", πολλά από αυτά που έβλεπα να κάνουν οι άλλοι, εμένα με άφηναν παγερά αδιάφορη. Είμαστε όλοι άνθρωποι θα μου πεις, αλλά, διαφορετικοί. Ας πούμε πως αυτή η καταναλωτική μανία των ανθρώπων και η λάμψη των εορταστικών ημερών, το τρέξιμο στα καταστήματα, η κίνηση του δρόμου-πολλές φορές μετανιώνω που βγήκα από...

Μερικές φορές σκέπτομαι πως με πλησιάζουν αρκετοί άνθρωποι, όμορφοι πραγματικά. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν κάνουν καμία προσπάθεια για να αρέσουν γενικά. Είναι απλοί και καταδεκτικοί, χαμογελούν με την καρδιά τους, μου μιλούν με έναν τρόπο που νομίζω πως με γνωρίζουν πολύ καλά! Έχουν άνεση μαζί μου και αυτό μου δίνει χαρά, με κάνει να τους αισθάνομαι...

Πίσω από κάθε δυσαρμονία της ζωής,

Αν αγαπάς τον εαυτό σου πρόσεχε αυτό τον χαρακτήρα..

Νυχτώνει, αυτό το Σαββατιάτικο βραδάκι άνοιξε μια πορτούλα στο παρελθόν, σε μνήμες που έκλεισε ο χρόνος στο πέρασμά του, άλλοτε βιαστικός και φουριόζος, ίσως θέλοντας να περάσει στο επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου της ζωής. Ο χρόνος δεν ρωτάει, αποφασίζει μόνος του και μετά με βαθυστόχαστο ύφος σου θυμίζει τα παλιά.