Είναι λοιπόν τόσο δύσκολο να με αγαπήσεις όπως είμαι;
Είναι τόσο δύσκολο να αφεθείς και να χαρείς μαζί μου αυτό που ζούμε;

Στο απαλό αεράκι της βραδιάς,
θύμησες παλιές ξεσήκωσαν το μυαλό μου.
Ήρθε σαν επισκέπτης μιας στιγμής, σαν από τα πέρατα της Γης, το μακρινό και ένοχο παρελθόν μου.

Ας ξημερώσει η Κυριακή, ας έρθει με βήματα απαλά,

Η νύχτα σώπασε απαλά, η βουή της ημέρας μαζεύτηκε κι αυτή σε μια γωνιά να ξεκουραστεί...Λίγο ήταν όλο αυτό; Κοιτάζοντας το φεγγάρι μελαγχολικά, μονολογούσε: Άνθρωποι, κάνουν πάντα τα ίδια, γιορτάζουν και θυμούνται τους άλλους για ευχές, για να βρεθούν μαζί τους, για να χαρούν τις περισσότερες φορές και μετά ξεχνούν, χάνονται στη καθημερινότητα. Στο...

Μη με αναζητάς, θα έρχομαι κοντά σου όποτε θέλω.

Ζωή, είσαι πανέμορφη σε κάθε σου χρώμα.

Χαρά της ψυχής και απογείωση από τον κόσμο των θνητών.

Μερικές στιγμές,
Ανοίγουν οι πύλες της ψυχής κι εγώ αισθάνομαι
σαν να ζω σε ένα παραμύθι, κοιτάζω γύρω μου με θαυμασμό.
Που είσαι ζωή; Που είσαι ομορφιά;

Η Νύχτα στάθηκε ψηλά, πάνω από το Φεγγάρι.

Μια παρηγοριά στο αιώνιο ταξίδι μου.

Ανθίζεις Αγάπη, ανεβαίνεις ψηλά.
Αγναντεύεις με θέρμη του κόσμου τα μέρη,
πετάς και παίρνεις την καρδιά μου μαζί σου,
δεν θέλει άλλο χωρίς εσένα, να υποφέρει.
Ανθίζεις Αγάπη, ανεβαίνεις στα ουράνια,
η ψυχή μου μαζί σου πετά σαν πουλί.

Νύχτα μου μυρωδάτη, ντύθηκες στα όμορφα βελούδινα φορέματα σου.

Μέσα στη ψυχή μου,
ένα αερικό
ζει και τις στιγμές μου αναπτερώνει.
Πότε γίνεται διάφανη αχλή στο πρώτο χάδι της αυγής,
πότε πέπλο ροδαλό στο μενεξεδένιο δείλι.

Πότε στα σύννεφα πετώ,

Ώ, μικρούλα Άνοιξη στάθηκες μπροστά μου!

Γίνομαι λουλούδι και με όμορφα χρώματα,

να γίνουν μεταξένιες οι στιγμές, σαν απαλό νεραϊδένιο χάδι, στη ψυχή σου.

Πόση θλίψη στις ψυχές, πικρές ώρες να περνούν.

Είναι η ζωή ένας ποταμός που παρασύρει τη ψυχή,
την διώχνει από την όχθη.
Την ταξιδεύει εκεί που δεν μπορεί να φανταστεί,
πως μια μέρα θα υπάρχει.
Σαν φυλλαράκι που γλιστρά απαλά,

Μια στάλα Ουρανό απόψε φύλαξες καρδιά μου

Μια προετοιμασία Ανοιξιάτικη ρέει μαγικά,