ΖΩΗ, ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ;

Ας είναι το πυκνό σκοτάδι 

που ρίχνει η νύχτα στη γη σκέπασμα απαλό, 

να μην αισθάνομαι τον πόνο της ψυχής μου.

Ας είναι τα πέπλα της τρυφερά, να συγκρατούν τα δάκρυα 

που τρέχουνε βροχή από το ποτάμι της καρδιάς μου.

Κουράστηκα ζωή, δεν με αγαπάς...

Ζωή με ξέχασες σε μια ακρούλα!

Με ξεγέλασες σαν ήμουνα παιδί, 

έταζες πως σαν μεγαλώσω θα γίνω ευτυχισμένη..

Ζωή, ακούω τις φωνές των φίλων,

των αγγέλων του θεού μου λένε πως αιώνια θα λάμπω 

να αφεθώ αυτή την ώρα, σε αυτήν που έρχεται 

με χαμόγελο πλατύ, που λέει να μην λυπάμαι

Να τραγουδώ και να πιστεύω 

στο τραγούδι του Ουρανού, 

μου λέει να κάνω υπομονή 

και σαν έρθει η ώρα που θα κατοικίσω εκεί 

αιώνια ευτυχισμένη θα΄ μαι.