~ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΛΑΜΠΑΔΑ~

Στις τελευταίες στιγμές της ημέρας αναρωτιέμαι:

Οι άνθρωποι αισθάνονται στην ψυχή τους την Ανάσταση άραγε; Μετά από την νηστεία, όποια κι αν ήταν και όπως ο καθένας νήστεψε, μετά τον εκκλησιασμό, το χαρούμενο "Χριστός Ανέστη" που ακούστηκε σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά, με αγκαλιές, χειραψίες, ευχές! Όλα τελείωσαν τώρα, μένει μόνη της η "ευχή" Χριστός Ανέστη. Οι άνθρωποι αισθάνθηκαν την Ανάσταση; Αισθάνθηκαν την απαλή συμφωνία των λουλουδιών με τον ρυθμό της Άνοιξης;

Αισθάνθηκαν το θρόισμα των δέντρων από τα άνθη της νεραντζιάς που αυτές τις στιγμές απλώνουν τα αρώματα τους πιο έντονα στην ατμόσφαιρα; Αισθάνθηκαν την ομορφιά της εποχής που ετοιμάζεται ειδικά για αυτή την ημέρα διαλέγοντας τα τρυφερά της χρώματα για να ντύσει τη Φύση; Αισθάνθηκαν τα πλούσια συναισθήματα που αναβλύζει κάθε ανθός που ξεπροβάλλει στην πρωινή ενέργεια της Ανατολής αυτής της Κυριακής του Πάσχα;

Αναρωτιέμαι πραγματικά, βρέθηκε χρόνος στις ψυχές αυτών των ανθρώπων που αντάλλαξαν ευχές και γιόρτασαν την ημέρα αυτή, να αφουγκραστούν λίγο το μήνυμα της Αναγέννησης της ίδιας της ζωής; Αλήθεια, τώρα που η μέρα φεύγει και απομακρύνεται η Λαμπρή στιγμή. Οι άνθρωποι τι κατάλαβαν; Ή μήπως στον απόηχο της γιορτής που χάρηκαν κάποιοι σε κάποιο μαγαζί με δυνατή μουσική για το "Χριστός Ανέστη " όπως έλεγε το πρόγραμμα η μετά το καλοστρωμένο τραπέζι που με το "καλοψημένο αρνάκι" δεν έμεινε χρόνος να αισθανθούν όλα αυτά που ανέφερα; Δεν έμεινε ίσως χρόνος να αισθανθούν αυτό το "μικρό" κενό εσωτερικά, κάπου σαν να είναι μια μικρή γιορτινή λαμπάδα που ξεχάστηκε στον θόρυβο της προετοιμασίας της γιορτής και έμεινε σβηστή; 

Η μέρα φεύγει σιγά-σιγά και εμείς, Τι καταλάβαμε Αλήθεια;