ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ

Δεν ξεγελάς τον Ήλιο συννεφάκι μου, 

μέριασες λίγο να περάσει, αλλά πάλι βγήκες μπροστά!

Δεν έμαθες να χάνεις λες και σκας ένα γελάκι...

Για σκέψου, λίγο στάσου, μην τρέχεις, κοίταξε το Φως του!

Λάμπει και ακτινοβολεί, αστράφτει και ζεσταίνει,

πότε γλυκά και τρυφερά, φωνάζει τότε η ανθρώπινη καρδιά:

"Ο Ήλιος μας ζεσταίνει".

Που πας μικρό και άμυαλο;

Λίγο αν αφεθείς και τον παραμελήσεις,

καίγεσαι συννεφάκι μου μικρό,

τρέχεις τότε να μην αρρωστήσεις!

Σε όλο τον κόσμο κι αν απλωθείς

μα όσο κι αν συννεφιάσεις,

τον Ήλιο μάτια μου δεν θα τον παραβγείς,

όσο κι αν το ζητήσεις,

Μπροστά σου πάλι ολόφωτος θα φανερωθεί

στη Λάμψη Του τα σχέδιά σου θα ανατρέψεις,

θα δεις τότε, πως όσο κι αν χρωμάτισες με το γκρίζο σου 

το Γαλάζιο του Ουρανού, 

τον Ήλιο, δεν θα μπορέσεις.