ΤΟ ΜΠΑΟΥΛΑΚΙ ΤΗΣ "ΓΙΑΓΙΑΣ"

Αντίθετες οι καταστάσεις, ζούμε σε μια εποχή που παρατηρώντας την καταλαβαίνεις τις αντιθέσεις που υπάρχουν, καταλαβαίνεις τις αλλαγές των ανθρώπων, σε κάποια επίπεδα που κάποτε θα ήταν πολύ διαφορετικοί, όμως τώρα προοδεύοντας η σκέψη, η ψυχή μας, καθώς εξελίσσεται και φαίνεται σε πολλά σημεία αυτό, την άλλη όμως στιγμή δείχνει το σκληρό της πρόσωπο που η σκληρότητά του μας πονά.

Γιατί φαίνεται αυτό, το βλέπει ο καθένας από μας, εμείς μοιράζουμε Αγάπη, μοιραζόμαστε συναισθήματα που έχουμε ανάγκη να τα προσφέρουμε, αυτά που είναι μέσα μας τα "κρυμμένα για τις δύσκολες στιγμές" όπως κάποτε τα έκρυβαν οι γιαγιάδες μας, για τις καλές ημέρες. Αυτά τα ακριβά μας είδη, μπορεί να ήταν κοσμήματα, πολύτιμα αντικείμενα, να είχαν αξία συναισθηματική ίσως και άλλα πολλά που θα μας ήταν χρήσιμα κάποια άλλη στιγμή, που οι ανάγκες θα ήταν μεγαλύτερες

Ένα μπαούλο που μέσα του περιείχε τις αναμνήσεις μιας ζωής, μιας περιόδου πολύτιμης, τόσο πολύ, που σφραγίστηκε μέσα στο μέρος αυτό, το πολύτιμο αυτό μπαουλάκι ίσως, γιατί κάποιες φορές ήταν και μικρό! Περιείχε μέσα του όλες τις τρυφερές στιγμές από παλιές αναμνηστικές φωτογραφίες, από αντικείμενα που έγραψαν μια ιστορία με τον τρόπο τους, για εκείνους που τα είχαν προσφέρει. Τα ασπρόρουχα που ο χρόνος πάντα ζηλεύει-ίσως τον κεντρίζει το λευκό τους χρώμα-και προσπαθεί με κάθε τρόπο να το κιτρινίσει. 

Απίστευτες στιγμές κλεισμένες μέσα στο μπαουλάκι αυτό περίμεναν την τιμητική αυτή στιγμή που η νοικοκυρά θα το άνοιγε και θα χρησιμοποιούσε αυτό το ξεχασμένο από τα μάτια των ημερών αυτών-υλικό, το μυρωδάτο από τη λεβάντα και τα αρωματικά που το "πρόσεχαν" με σεβασμό στον χρόνο.

Αυτή ακριβώς την εποχή, με ότι φαίνεται γύρω μας, να προσπαθεί να "σφραγίσει" για πάντα- μεγάλη λέξη, αλλά δεν βρήκα καλύτερη-κατευθύνεται για να σκοτεινιάσει, αυτές τις πανάκριβες αξίες, αυτά τα πολύτιμα και αγαπημένα στο χρόνο, ακριβά μας, τα φυλαγμένα αντικείμενα, συναισθήματα, αναμνήσεις, επιβεβαιώσεις της ομορφιάς και της αξίας που υπάρχει, όσο κι αν οι προσπάθειες των σκιών να κρύψουν τον ήλιο, να κρύψουν το Φως από τα μάτια μας, να τυφλωθούμε, να μην βλέπουμε το όμορφο αυτό μπαουλάκι μας, να το ανοίξουμε και να ανασύρουμε τα "κλεισμένα για τις καλές ημέρες" η τα ακριβά μας αντικείμενα και να τα χρησιμοποιήσουμε.

 Τώρα, αυτή την περίοδο, ξέρετε, το αισθανόμαστε μέσα μας πως χρειάζεται. Οι λεπτές ισορροπίες της φύσης, της ψυχής μας που προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε ότι είναι "ενάντια" σε κάθε αρμονία, σε κάθε τί, που απειλεί να την πληγώσει, τα χρειάζεται, τότε αυτή η μικρή εσωτερική φωνή της ακούγεται με έναν μικρό λυγμό.

Μας προτρέπει να αντισταθούμε σε αυτό το κυνηγητό των σκιών, στο "άδικο" για μας παιχνίδι που παίζεται, που όμως έχει στο βάθος του μια παράξενη Σοφία, μια περίεργη λογική που η ίδια αυτή αίσθηση που αφήνει, μας προετοιμάζει για μια βαθύτερη σκέψη που προτρέπει σε αυτή την κίνηση: Να ανοίξουμε αυτά τα ακριβά και πολύτιμα στοιχεία, αυτά τα κρυμμένα μας.