ΤΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ ΜΑΣ

Στις στιγμές μας.

Σε περιμένω, ίσως σήμερα, ίσως αύριο. Για εκείνο το καφεδάκι που είπαμε να πιούμε. Ευκαιρία ήταν να συναντηθούμε, να θυμηθούμε τα παλιά, η μήπως δεν χρειάζεται; Ίσως να μην το ήθελες και το απέφυγες, όμως εγώ όταν στο πρότεινα το αισθανόμουν, να το ξέρεις, είχα επιθυμία να σε δω, να μιλήσουμε για πολλά, να μιλήσουμε για όλα, αλλά και για τίποτα σπουδαίο. Φτάνει να ήμασταν μαζί και να απολαμβάναμε αυτές τις στιγμές σαν να μην είχαν τέλος.

Ένα καφεδάκι, ίσως μια παρηγοριά στο ότι χαθήκαμε, αλλά δεν ξεχαστήκαμε, δεν έσβησε ο χρόνος τη συντροφιά μας. Δεν κλείσαμε σε ένα συρτάρι τις ψυχές μας, αλλά τις παρασύραμε στο σήμερα, στο τώρα, στη στιγμή, για να χαρούμε αυτή τη στιγμή, γιατί ποιος ξέρει; θα έρθει άλλη; Κι αν έρθει θα την εκτιμήσουμε; Πόσες στιγμές πέρασαν αλήθεια και τις ζήσαμε, πότε με χαμόγελα, πότε με συζητήσεις ατελείωτες για να καταλήξουμε εκεί όπου αρχίσαμε, σε αυτό που μας έφερε μαζί, στο καφεδάκι μας.