Το ηλιοβασίλεμα της αιωνιότητας

Αυτό το δειλινό, τα σύννεφα μοιράζουν λεπτές αέρινες αποχρώσεις στον Ουρανό. Απλώνονται στην ατμόσφαιρα και ανεβαίνουν ψηλά στο στερέωμά του οι προσευχές και ικεσίες των ανθρώπων. Για έναν καλύτερο κόσμο, όλες οι επιθυμίες ενώνονται σε μία αλλά τη σπουδαιότερη των όλων. Όλα για ένα καλύτερο αύριο, όπως ο καθένας το ζητά, το χρειάζεται, το ονειρεύεται. Ένας χρόνος σβήνει τα βήματά του απαλά, λιγοστεύουν οι μέρες του. 

Φτάνοντας στο τέλος της δικής του ζωής, κοντοστέκεται λίγο κοιτάζοντας γύρω του, τα μελένια και ροζ χρώματα που γεμίζουν το χώρο του Ουρανού και της ζωής. Ένα απλό συμπέρασμα μέσα στην πορεία αυτού του χρονικού διαστήματος που είχε στην εξουσία του, βγαίνει με έναν αναστεναγμό από το στήθος του. Σαν ηλικιωμένος πολύ όπως είναι σκύβει τους ώμους του με τη βεβαιότητα του ανθρώπου που έζησε πολλά.

"Τελικά οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο τόσο πολύ, που ξεχνάνε να ζήσουνε"

Ο ήλιος έσκυψε προς το μέρος του ακούγοντας τη σκέψη του ηλικιωμένου χρόνου, χαμογελώντας του απαντά συμπληρώνοντας τη φράση του: Ναι, αλλά εγώ τους φωτίζω αιώνια...