ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΚΡΥΟ

Υπάρχουν παγωμένες ψυχές, ξέρεις το κρύο του Χειμώνα δεν είναι τίποτα μπροστά τους, μπροστά στην εσωτερική παγωνιά που έχουν. Θα τις συναντήσεις σε πολλά σημεία, σπάνια χαμογελούν. Είναι τόσο κρύο στο βλέμμα τους, που αισθάνεσαι να σε διαπερνά, να σε παγώνει μέχρι την καρδιά σου.

Αυτές οι ψυχές, δεν έχουν χαρά ποτέ, μια παγωμένη θλίψη υπάρχει σχεδόν μόνιμα στο πρόσωπό τους. Στις συναναστροφές τους αποφεύγουν να μιλούν για τον εαυτό τους. Απλώνουν το χέρι τους να σε χαιρετίσουν όταν τους συναντάς, αλλά κι αυτό μοιάζει "άψυχο" χωρίς να έχει αίμα μέσα του...Αυτές τις παγωμένες ψυχές τις λυπάμαι αν θέλεις να ξέρεις.

Τις θεωρώ απίστευτα δυστυχισμένες, γιατί έχουν αφεθεί σε αυτό το παγωμένο τοπίο της ζωής τους και δεν εννοούν να καταλάβουν πως ο 'Ήλιος υπάρχει και για αυτούς και φτάνει μόνο να τον πιστέψουν, να τον "κοιτάξουν". Με ένα του βλέμμα θα αισθανθούν τη θέρμη της παρουσίας του. Αυτές, τις ψυχές, που δεν εννοούν να καταλάβουν πως ο πάγος κάποτε λιώνει, αν βέβαια πρώτα καταλάβουν πως το κρύο μόνο αποξένωση προκαλεί, αποξένωση από την ίδια την Αλήθεια της ψυχής τους.