ΘΥΣΙΑ

Θυσία, μικρές ψυχές, ανώριμα κορμάκια, δυο μάτια που με πόνο φωνάζουν ένα πικρό "Γιατί"

΄Ένα θάνατος που δεν υπολογίζει, όπως ο κάθε θάνατος.

Σκληρός και αμετανόητος μπροστά στην ομορφιά, στην αγνότητα, στη λάμψη μιας ψυχής.

Που πηγαίνεις πάλι θάνατε;

Δεν χορταίνεις, δεν σταματάς να αναζητάς, αίμα αθώο,

Τις εντολές του αιμοβόρου τέρατος εκτελείς, ψυχρός και άδικος εκτελεστής, 

ένας αγώνας που ζητά να αποτελειώσει ότι υπήρχε πριν..

Αίμα αθώο, άπνοες καρδιές να κείτονται στο χώμα...

Με απορία να κοιτούν αυτό το στυγερό μαχαίρι του θανάτου.

Με απορία να ρωτούν: γιατί ο κόσμος υποφέρει;

Φύγε άγγελε! Φύγε από δω, ο χώρος αγοράστηκε από το βδελυρό χρυσάφι.

Ο χώρος θυσιάστηκε, άνοιξε νέα πληγή στις ταλαιπωρημένες ψυχές, στα σκαλοπάτια του θανάτου.

Δεν έχεις άλλη εξουσία θάνατε!

Αυτή που σου δόθηκε μόνο από μιαρές ψυχές, σε άνομες προσταγές που υπάκουσαν, από "αιματοβαμμένα ξίφη"

Αυτών που ετοιμάστηκαν από καιρό για να ρημάξουν ότι έμεινε πίσω στην παλαιά ζωή, στα αιχμηρά τους πάθη,

ότι δεν ζήτησε εξιλέωση, αλλά βάσανα φρικτά.

Δεν έχεις άλλη εξουσία θάνατε!

Οι ψυχές αυτές ελεύθερες πετούν από τις δέσμιες και σάπιες σου απόψεις.

Γλύτωσαν από αυτή την συμφορά, σε μια θεϊκή αγκαλιά ξεκούραση θα βρουν και άδολη Αγάπη...

Εκεί δεν υπάρχεις θάνατε!

Εκεί. στο Φως, υπάρχει μόνο ομορφιά, το σκότος δεν υπάρχει...

Μείνε εκεί στο χώμα, στο αίμα που κυλάς, στην υπόσχεση που έδωσες στον μαύρο λιποτάκτη...

Τώρα οι μικρές και αθώες αυτές ψυχές, σε χώρα Ελεύθερη πετούν 

και τα δικά σου καρφιά περιφρονούν, το αίμα που έτρεξε γίνεται για αυτές, Ουράνιο Σκαλοπάτι. 

Ειρήνη όχι πόλεμο.