ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ

Στο απαλό αεράκι της βραδιάς,
θύμησες παλιές ξεσήκωσαν το μυαλό μου.
Ήρθε σαν επισκέπτης μιας στιγμής, σαν από τα πέρατα της Γης, το μακρινό και ένοχο παρελθόν μου. 

Σκέψεις βαριές, σαν από σίδερο στάθηκαν στη ψυχή μου. 

Σφίχτηκε τότε η ψυχή, μαζεύτηκε, σαν από ύφασμα παλιό, κουρελιασμένο. 

Με μια μελαγχολία στο βαθύ μαύρο των ματιών, με ένα δάκρυ να τρεμοπαίζει στα βλέφαρά της, 

μίλησε η βραδιά, κοιτάζοντας στο σκοτεινό κενό, μήνυμα έστειλε στον εαυτό μου.

Στον κόσμο αυτό λες, άλλο δεν "χωρώ" ψελλίζεις κάποτε με πόνο. υπάρχει.

Σκέψεις σε κατατρέχουν και ξεχνάς, ξεχνάς να ευχαριστείς, να ευγνωμονείς και μόνο που υπάρχεις.

Ξεχνάς πως η ζωή είναι ομορφιά και πίκρα δεν υπάρχει.
Ξεχνάς πως έχει χαρά η ψυχή και μόνο που αναπνέει.
Κάθε αναπνοή, είναι ένα φως, μια αναλαμπή που τον ουρανό γυρεύει. 

Κάθε αναπνοή, γίνεται Ήλιος λαμπερός και το σκοτάδι, φεύγει... 

Μη κλαις ποτέ, μη συλλογιέσαι το κακό, γιατί κακό θυμήσου, δεν υπάρχει. 

Κάθε αναπνοή, πες Ευγνωμονώ, δες πόσο όμορφος γίνεται ο Ουρανός.
Μια στιγμή Ευγνωμοσύνη βαθιά αν αισθανθείς, γίνεσαι θεός και το σκοτάδι παύει να  υπάρχει.