~ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΔΙΑΥΛΟΣ~

Με το χέρι στην καρδιά   ✍️

Κάποιες στιγμές αισθάνομαι πως ο εαυτός μου είναι κάπου σε μια γωνίτσα, ξαναζώντας τις παιδικές μου μνήμες που περιστασιακά ξεπροβάλουν μέσα σε κάποιο παλιό μοτίβο της ζωής. Βλέπω τότε τη ζωή μου, σαν μια ταινία που έχει παιχτεί πολλές φορές, τόσο πολλές που γνωρίζω το τέλος της, γνωρίζοντας τη συνέχεια και ότι έφερε η ζωή μπροστά μου, σαν τελικό συμπέρασμα που έρχεται στο σήμερα και καταλήγει σαν τη σταγόνα στο ποτήρι που ξεχειλίζει . Καταλήγει από το σημείο που ξεκίνησε, μια αναζήτηση που αέναα ζει και παρουσιάζεται μέσα σε μοτίβα που έρχονται σαν παρουσιαστές ενός προγράμματος που άγνωστο γιατί, δεν τελειώνει σε κάποιο λογικό συμπέρασμα, αλλά αφήνεται μέσα σε ερωτηματικά να στριφογυρίζει φέρνοντας τα στιγμιότυπα του χρόνου μπροστά μου, τότε γεμίζει η ψυχή μου από μια οθόνη που κυριαρχεί, παρουσιάζοντας τα μικρά προγράμματα, μικρές παραστάσεις διάφορων έργων με πρωταγωνιστή το μικρό αυτό παιδί που κάνει ερωτήσεις αλλά κανείς δεν του απαντά, κανείς δεν ασχολείται μαζί του και με όσα το προβληματίζουν:

Ένα παιδί που αναρωτιέται γεμάτο απορία γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν αγάπη, λένε πως αγαπιούνται αλλά κάνουν ότι μπορούν να κυριαρχήσουν στις σχέσεις με τους άλλους, κάνουν ότι μπορούν για να κερδίσουν οτιδήποτε τους κάνει να φαίνονται στα μάτια των άλλων σπουδαίους, νομίζοντας πως είναι σημαντικό όλο αυτό. Γιατί οι άνθρωποι δεν χαμογελούν, γιατί δεν αγκαλιάζονται με αγάπη χωρίς να ασχολούνται με τη ζωή των άλλων.

Γιατί ευτελίζουν τη ζωή, μειώνουν τα θεία δώρα που τους δόθηκαν, μειώνουν τον ίδιο τον εαυτό τους σε μια αδιάκοπη αναμέτρηση με ότι κερδίζει σε ύλη, σε δύναμη, σε έναν τρόπο ζωής που δεν τους αρέσει απαραίτητα, όμως τον δέχονται, όπως τους καταστροφικούς πολέμους, αυτές τις καταστροφές που προκαλούν οι ίδιοι οι άνθρωποι, αυτοί που πολλές φορές φωνάζουν και προσπαθούν να παροτρύνουν τους άλλους για ειρήνη, υπόσχονται μια ευημερία που τελικά δεν έρχεται κι αν έρθει με τεράστιες θυσίες που και πάλι πρέπει να θυσιάσουν οι  άνθρωποι, από τον εαυτό τους, από τη ζωή τους, από τις ανάγκες τους.

Η ζωή, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν παιχνίδια, δεν έχουν ρούχα, πεινάνε μένοντας χωρίς τροφή σε έναν κόσμο που διαφημίζει τις μαγειρικές ικανότητες άλλων και τις βραβεύει μάλιστα! Γιατί ένα παιδάκι κάποιες φορές, εισπράττει τον αρνητικό εαυτό των μεγάλων, γίνεται ένα θύμα στα χέρια των κακοποιητικών αυτών στοιχείων και πονά ψυχικά και σωματικά. Σε έναν κόσμο που ασχολείται και προοδεύει στο να κάνει τις ζωές των ανθρώπων πιο εύκολες, να κάνει τους ανθρώπους πιο πλούσιους, να τους προσφέρει μια ζωή γεμάτη ευκαιρίες για απόκτηση αγαθών, για απόκτηση ανέσεων...

Βλέπω το παιδί αυτό να κλαίει σιωπηλά γιατί νόμιζε πως η ζωή που γεννήθηκε και μεγαλώνει σε αυτή, δεν είναι η ζωή που έχει "μέσα " του, αυτή που του θυμίζει αδιόρατα κάποιες στιγμές πως υπάρχει μια άλλη ποιότητα που οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για αυτήν και όχι για ότι ζουν, όχι για ότι επιθυμούν. Δυο μεγάλα μάτια γεμάτα απορία με λίγα δάκρυα να τρεμοπαίζουν στις άκρες τους , σταλαγματιές από αναμνήσεις ενός άλλου επιπέδου ύπαρξης, τι περίεργο! Από που να είναι άραγε αυτή η τόσο δυνατή ανάμνηση; 

Κι όμως κάτω από τις συνθήκες που έζησε και ζει δεν είναι ζωντανές, μοιάζουν σαν ξεχασμένες εικόνες, ενός ξεθωριασμένου πίνακα που προσπαθούν να αναπαραστήσουν τις ζωντανές, τις αληθινές, όμως η πραγματικότητα δεν τις αφήνει, τις παρασύρει κάτω σε χαμηλά σημεία, σκοτεινά, να μην φαίνονται, μην βγαίνουν στο Φως!

Βλέπω πάλι το παιδάκι να παίρνει τα δώρα που του προσφέρουν, ότι μπορεί να θέλει ένα παιδάκι, να χαρεί , να παίξει ανέμελο, ξεκούραστο, ευτυχισμένο από τους δικούς του, αυτούς που το αγαπούν και το μεγαλώνουν και φυσικά θέλουν να είναι χαρούμενο, όμως το παιδάκι παρατηρεί πως ακόμα και αυτές τις στιγμές προσπαθούν να αποδείξουν στους άλλους πόσο σωστοί και τέλειοι γονείς είναι, μην βρεθεί κάποιος και πει το αντίθετο, κάποιες φορές φυσικά...

Ίσως να σκέφτεται μάλιστα πως θα ευχαριστήσει τους δικούς του, όταν του τονίζουν συνέχεια πόσο σε φρόντισε ο μπαμπάς, η μαμά...

Ένα παιδάκι χρειάζεται ειλικρίνεια, συναισθήματα αγάπης, γνήσια, όμορφα αληθινά.

Ένα παιδάκι, έχει τον Παράδεισο στη ψυχή του, έτοιμο να διδάξει τους μεγάλους αυτά που εκείνοι έχουν ξεχάσει.

Ένα παιδάκι ανοίγει φωτεινούς διαύλους να περάσει το  Φως και να μοιραστεί στην ανθρωπότητα που είναι σε αναμονή για μια καλύτερη εκδοχή.

Ένα παιδάκι είναι το Αύριο που θα οδηγήσει την ζωή σε ένα καινούργιο πλάνο, σε μια αλλαγή της συνειδητότητας των ανθρώπων που περιμένει, χωρίς να το καταλαβαίνει, να "μεγαλώσει" αυτό το μικρό εσωτερικό της παιδί.