~ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ~

Να γράψω είπα κι απόψε, είναι πολλά αυτά που τριγυρίζουν στη σκέψη μου, όλα μοιάζουν σαν τα φώτα που ανάβουν μέσα στη νύχτα, από αυτά που φωτίζουν τους δρόμους, τα μονοπάτια. Κάποιες στιγμές αυτά τα μονοπάτια μου φαίνονται τόσα πολλά! Το ένα ανοίγει τον δρόμο στο άλλο! Μοιάζει η ζωή μας να είναι ένα τεράστιο σταυροδρόμι και μας ρωτά κάθε λίγο, που πας; Εκεί πρέπει να διαλέξουμε εμείς! Τι θα διαλέξουμε, δικό μας θέμα, αλλά εμείς θα διαλέξουμε, κανείς άλλος δεν μπορεί για μας.

Αυτές οι επιλογές μας όμως θα καθορίσουν και τη συνέχειά μας Αυτές οι επιλογές θα μας ανεβάσουν ψηλά, στα Ουράνια θα μας πάνε, μπορεί όμως και να μας γκρεμίσουν στα βαθύτερα σημεία του είναι μας, εκεί που το σκοτάδι του εαυτού μας, του σκοτεινού εαυτού μας, θα απλώσει γύρω από το μυαλό μας, τη ζωή μας, τα σκοτεινά του πέπλα....Όλα μοιάζουν μερικές φορές γύρω μας, σαν μια μυστική συνωμοσία που παίζει το έργο της με ύπουλο τρόπο και εμείς μικροί "αγωνιστές του σήμερα" οι περισσότεροι, νομίζουμε πως είναι σημαντική αυτή η συνωμοσία, ή πως υπάρχει αυτή και είναι πραγματική, πως είναι αυτή η αλήθεια και εμείς είμαστε στο ψέμα. Πως αυτή κατευθύνει τη ζωή μας και όχι εμείς, τα μικρά άβουλα ανθρωπάκια, όπως αισθανόμαστε πως είμαστε.

Και όσο σκέφτομαι πόση δύναμη κρύβουμε! Η ζωή μας είναι στα χέρια μας και εμείς νομίζουμε πως εκείνη μας κρατά στα δικά της! Νομίζουμε πως κρατά εκείνη τα πάντα, μυστικά και άγνωστα από μας και κάπου περιμένουμε να φανεί κάτι, κάτι σαν έλεος από τη ζωή που περιμένουμε να μας δώσει...Το έλεος όμως έρχεται από αλλού και όχι από τη ζωή!

Στους μυστικούς χώρους της ψυχής μας, εκεί κατοικεί, σε μια γωνίτσα περιμένει να φανερωθεί, περιμένει να το ανακαλύψουμε με κάποιο τρόπο και συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή που φτιάξαμε, γιατί εμείς την φτιάξαμε, δεν τη βρήκαμε από μια μυστική δύναμη έτσι όπως είναι, αλλά την φτιάξανε οι δικές μας επιλογές, οι δικές μας αποφάσεις παρέα με την αδυναμία μας να αισθανθούμε αυτή τη δύναμη που έχουμε. Το Φως όμως γεμίζει το εσωτερικό, μας, η δύναμή μας παρουσιάζεται μπροστά μας όταν την αναζητήσουμε, μόνο που είναι απόλυτη ξέρετε! Η δύναμή μας, δεν επιδέχεται δήθεν τρόπο, δεν είναι "κάπως" δεν είναι ένα ερωτηματικό στο σενάριο που γράφουμε καθημερινά στη ζωή μας, είναι η απόλυτη αυτή θεϊκή μας πλευρά, η ξεχασμένη μας πλευρά, τα δικά μας φτερά που είναι στη Γη, ενώ θα έπρεπε να απλώνονται γύρω μας και να μας συνοδεύουν στις πτήσεις μας, ακόμα και στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου που περιμένουμε την πολυπόθητη αυτή δική μας πτήση, με προορισμό τα Ουράνια μέρη του Εαυτού μας. Εκεί που το έλεος κατοικεί και εμείς ναρκωμένοι από τα τόσα τείχη που χτίσαμε γύρω μας, στη ζωή μας, λησμονήσαμε πως υπάρχουν τα φτερά μας εκεί, τα ξεχασμένα μας φτερά. Τα φώτα του δρόμου δυναμώνουν τώρα, σαν να ρίχνουν πιο έντονα την λάμψη τους...

-θυμήθηκαν οι άνθρωποι τα φτερά τους λέει το ένα στο άλλο σε μια περίεργη συνομιλία μεταξύ τους, εμείς τι θα κάνουμε; Θα σβήσουμε τώρα;

-Δεν θα σβήσουμε, απάντησε κάποιο, απλά θα φωτίζουμε για να τους θυμίζουμε τις σκοτεινές πλευρές τους, τουλάχιστον θα κάνουμε κάποιο καλό! 

-Ναι σωστά, είπαν και τα άλλα, θα τους θυμίζουμε με τον τρόπο μας πως έχουν το δικό τους Φως και εκείνοι θα το αναζητούν.