ΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ  

Μην πιστεύετε τη θλίψη της ψυχής, 

Ούτε κάθε δοκιμασία που έρχεται στη ζωή.

Η θλίψη είναι το άλλο πρόσωπο της λύτρωσης και η χαρά της καρδιάς

Είναι η Αγάπη που ανασταίνεται από έναν θάνατο που ζηλεύει αιώνια το Φως.  

Τελικά σκέφτομαι πως είναι ανύπαρκτος ο θάνατος 

Σαν μια σκιά που διαρκώς τρέχει ξωπίσω από την αγάπη. 

Κάποιες άλλες όμως στιγμές, αισθάνομαι πως πεθαίνω από Αγάπη και τότε, 

αγγίζω την Αιωνιότητα...  

Γλυκό μου Φθινόπωρο μοιράζεις στην ατμόσφαιρα τις τρυφερές σου ενέργειες. 

Τρυπώνεις μέσα στις καρδιές και τις προετοιμάζεις.

Σαν Καλλιτέχνης που εμπνέει τις δημιουργίες του στις πρόθυμες και δεκτικές ψυχές .

Απαλά τα φύλλα των δέντρων απόψε ριγούν και σιγοτραγουδώντας συνοδεύουν, 

τις μαγικές και θείες σου εμπνεύσεις . 

Μυστικές διαδρομές της ψυχής, ανοίγουν τις διαστάσεις του χρόνου.

Περάσματα της σκέψης φωτεινά, Οδηγούν στα Σύμπαντα και στους άπειρους κόσμους.

Όλα γίνονται ένα και η ζωή ανοίγεται στο μονοπάτι της γνώσης, ξανά.

Άκουσε τον ψίθυρο της Νύχτας όμορφο λουλούδι...

Ψιθύρισμα τρυφερό που μέσα στη καρδιά βρίσκει χώρο να περάσει .

Έχει πολύτιμη χροιά, απαλή, σαν να είναι από μετάξι. 

Αγγίζει το χτύπο της και σιγοτραγουδά χαρούμενη, ο κόσμος αυτός λέει, θα αλλάξει..

Οι όμορφες και αγνές ψυχές, τις νύχτες ανεβαίνουν στον Ουρανό, 

συνομιλούν με τα πνεύματα του θεού και βοηθούν τα μονοπάτια των ανθρώπων,
Φωτίζοντας το δρόμο τους αν είναι μεγάλος.

Να μην κουραστούν, να μην πονέσουν από τα αγκάθια που θα συναντήσουν.
Οι ψυχές αυτές ζουν μόνο για να αγαπούν.

Τύλιξε νύχτα την καρδιά μου στα στοργικά σου πέπλα.

Μακρύς ο δρόμος και ο κόπος την κούρασε βαθιά

Δεν είναι όμως ο δρόμος της ψυχής που την κουράζει, 

 είναι που οι άνθρωποι γίνονται ανήμερα θεριά

Τύλιξε την τρυφερά στα εβένινά σου πέπλα μέχρι η Αυγή να φανεί στον Ουρανό 

Καινούργιες ελπίδες θάρθουν πάλι να γεμίσουν, της αγάπης το ανθρώπινο κενό.