Τα φωτάκια της καρδιάς σου

Μια λαχτάρα στα πρόσωπα των μικρών παιδιών. Μια κρυμμένη λαχτάρα στις ψυχές μας. Ένα σκίρτημα εσωτερικό, μια αναμονή που λαχταρά να ανοίξει σαν τα φύλλα ενός μπουμπουκιού, η ίδια η ζωή και να χαρεί, πόσο περιμένει να χαρεί η ψυχή μας! Ίσως οι γιορτές να είναι τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα περισσότερο από όσο νομίζουμε.

Ίσως προσπαθούμε να "ξεχάσουμε" αυτά που δυσκολευόμαστε να δεχτούμε. Ίσως να μας παρασύρουν πέρα μακριά από αυτό το "πρέπει", να γίνεται μια μικρή απόδραση μέσα μας, από τον προβληματισμένο εαυτό μας. Την πιεστική καθημερινότητα που δεν μας αφήνει συχνά χώρο να αναπνεύσουμε. Να σταθούμε λίγο να απολαύσουμε τη ζωή.

Μια μικρή πνιγμένη φωνή από τα "πρέπει" που γεμίζουν τη ζωή μας, από τις ενημερώσεις που δεχόμαστε για κάθε τι που προσπαθεί να πληγώσει τη ψυχή μας. Να χαμογελάσουμε, να στολίσουμε τα σπίτια μας, να ανάψουμε τα "φωτάκια της καρδιάς" μας και εκείνη να αστράφτει από χαρά. Έχουμε χαρά; Κι όμως έχουμε, άσχετα αν την ξεχάσαμε, την πνίξαμε στις υποχρεώσεις και εκείνη σώπασε αποτραβώντας τα απαλά της βήματα σιγομουρμουρίζοντας: "Που θα πας άνθρωπε χωρίς εμένα"; Πως νομίζεις πως θα είσαι χωρίς Εμένα; Εγώ είμαι η χαρά και η Αλήθεια σου.

Η Ευγνωμοσύνη και το Αύριο που λες και κοπιάζεις για αυτό, είμαι Εγώ και είμαι μαζί σου. Αιώνια και αδιαπραγμάτευτα...Μην ψάχνεις μακριά από μένα, όσα φωτάκια κι αν ανάψεις αυτές τις μέρες, όσο κι αν "γιορτάσεις" όπως λες ότι θα κάνεις, μη ξεχνάς η γιορτή η Αληθινή είναι η ανάμνηση που "έρχεται" λίγο - λίγο στη ψυχή σου και ο νους ξυπνά στην πραγματικότητα. Μην κοιτάζεις γύρω σου με τα μάτια της "ζωής" αυτής, αλλά με της ψυχής σου τα μάτια.

Ξέρεις; Μερικές στιγμές θέλω να "φωνάξω" Που θα πας άνθρωπε χωρίς την Αλήθεια;