~ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ~

Είναι κάτι Φεγγάρια,

έρχονται στη ζωή μου "ξαφνικά" 

και λάμπουν μες το σκοτάδι καθώς ανάβουν το Φως τους 

και με γεμίζουν ασήμι.

Με γεμίζουν από μια γλυκιά αίσθηση που δεν μπορώ να την περιγράψω,

αλλά χαίρομαι να αφήνομαι να λούζει τις σκέψεις μου 

και τις δανεικές στιγμές της ζωής μου, στο ασημένιο του Φως.

Μοιάζει σαν τη λύτρωση που η ψυχή μου περιμένει,

Μοιάζει σαν το Αθάνατο Σώμα μου που λαχταρά τις αποφάσεις μου,

Μοιάζει σαν ο κόσμος όλος ξαφνικά να σωπαίνει 

και η νύχτα ακόμα κρατά την αναπνοή της μπροστά του. 

Η νύχτα, η Αιώνια ερωμένη του Φεγγαριού, του ψιθυρίζει γλυκά: 

απόψε, σε περιμένω και πάλι...

Αιώνια δική σου, 

 Με Αγάπη

Η Νύχτα