ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Η νύχτα σώπασε απαλά, η βουή της ημέρας μαζεύτηκε κι αυτή σε μια γωνιά να ξεκουραστεί...Λίγο ήταν όλο αυτό; Κοιτάζοντας το φεγγάρι μελαγχολικά, μονολογούσε: Άνθρωποι, κάνουν πάντα τα ίδια, γιορτάζουν και θυμούνται τους άλλους για ευχές, για να βρεθούν μαζί τους, για να χαρούν τις περισσότερες φορές και μετά ξεχνούν, χάνονται στη καθημερινότητα. Στο τέλος της ημέρας όλα έχουν ξεχαστεί, οι ευχές, οι αγκαλιές, οι υποσχέσεις, όλα παίρνουν την κανονική τους θέση. Σαν τα παιχνίδια των παιδιών, που βγαίνουν από τα κουτιά τους και αφού τελειώσει όλο αυτό που δίνει χαρά, ξαναμπαίνουν στη θέση τους...Πάει λοιπόν, πέρασε κι αυτή η μέρα, όπως όλες οι προηγούμενες, όπως ίσως και οι επόμενες που θα έρθουν.

Το νυχτοπούλι απόψε κούρνιασε στο δέντρο, έπαψε να φωνάζει, να αναζητά τον "μικρό αδελφό του" σύμφωνα με το μύθο. Το φεγγάρι φώτισε κι απόψε τον Ουρανό, η σιγή της νύχτας απλώθηκε κιόλας παντού. 

Στην Ανατολή τα πράγματα θα αξιολογηθούν ίσως διαφορετικά, εκεί θα αλλάξει το πεδίο, ίσως θα ψιθυρίσει γλυκά η πρώτη ηλιαχτίδα περνώντας από το παραθύρι βιαστική, "Τελικά, πως πέρασες"; Ήταν όμορφη η προηγούμενη μέρα; Κατάλαβες, πως αυτό που έχει σημασία, δεν είναι η πολυτάραχη ζωή, οι πολλές συναναστροφές, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά αυτοί που έμειναν κοντά σου και σου κράτησαν το χέρι όταν είχες ανάγκη. Αυτοί που σε αγκάλιασαν και σε στήριξαν τη στιγμή που βούλιαζες από τα ίδια τα δάκρυά σου...Αυτοί που σώπασαν και δεν μίλησαν στις σκοτεινές στιγμές που πέρασε η ψυχή σου...Αυτοί που όσα χρόνια κι αν έχεις να τους δεις, πάντα θα είναι σαν να μην χωριστήκατε ποτέ.