ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Σταύρωση,

Σταυρώνεται ο εαυτός μου από τα λάθη μου, από τις λανθασμένες εκτιμήσεις μου, από έναν χαρακτήρα που πρέπει να σταυρωθεί για να τον ανακαλύψω, από έναν λάθος δρόμο, με λάθος εντυπώσεις που σχημάτισε…Λάθος η διαδρομή, σπαράζει μέσα μου η ψυχή και φωνάζει:

-Σταύρωσε , σταύρωσε τον εαυτό σου…

-Σταύρωσε το θέλημά σου, γιατί αυτό σε πνίγει, ελευθέρωσε την Αλήθεια, «Ποια είναι η Αλήθεια;» Ρωτώ και αισθάνομαι πως αέναα περιστρέφομαι στο ίδιο σημείο, μοιάζει σαν ένα ξεχασμένο προσωπικό πολύτιμο αντικείμενο που το έχω ξεχάσει…

Ποια Αλήθεια άραγε; Αυτή που έμαθα να την καλώ σε κάθε δυσκολία κατανόησης της ζωή μου; Αυτήν που μου έμαθαν και μου γνώρισαν κάποτε οι άλλοι; « Έτσι είναι το σωστό»

Ποιο σωστό; Το δικό μου σωστό; Των άλλων το σωστό; 

-Σταύρωσε τον εαυτό σου, επιμένει η ίδια φωνή, η ίδια εσωτερική ανάγκη γίνεται μια μικρή φωνούλα ξεχασμένη σε μια γωνιά της Ιερής ψυχής . Η Σταύρωση…Ένα Γολγοθάς που θα ανέβω σε έναν αγώνα δύσκολο για να κουραστώ, να αισθανθώ εξαθλίωση, να ακούσω τους χλευασμούς της ψεύτικης ζωής που έζησα, της ζωής που βρέθηκα αναζητώντας διέξοδο από έναν κόσμο σκοτεινό, αναζητώντας την Αλήθεια, όμως η ζωή με πρόδωσε, με χλεύασε, με βασάνισε, με έκανε να αισθανθώ πόνο, δίψα, να ζητήσω λίγο νερό να ξεδιψάσω, να ξεγελάσω τον εαυτό μου πως τάχα οι άνθρωποι θα με βοηθήσουν στη πορεία μου την μαρτυρική, δίνοντάς μου μέσα στους πόνους μου λίγο νερό. Όμως σκληρά και εκεί που απάντησε δίνοντάς μου ξύδι και χολή. Πονώ και υποφέρω, μα περισσότερο με πονά η προδοσία όχι αυτή που με έφερε σε αυτό το μαρτύριο, αλλά αυτή που έγινε αφορμή να σκοτεινιάσει μια ψυχή και να οδηγηθεί σε άλλους άνυδρους τόπους.

Σταύρωση, σταυρώνεται ο εαυτός μου, τα ψεύτικα πάθη που με σκοτείνιασαν και έχασα το Φως, το ψεύτικο εγώ μου, οι ενοχές που μου φόρτωσαν αυτοί που με αγαπούσαν. Σταυρώνομαι για την Αλήθεια, για την Αλήθεια που αρχίζει εκεί που ο κόσμος αυτός την καταδιώκει, που φτιάχνει άθελά του μάρτυρες σιωπηλούς, μάρτυρες που ενώ προσπαθούν να μου δείξουν το μονοπάτι μου, σωπαίνουν και τότε το μαρτύριο αρχίζει για να αναζητήσω, για να διαλύσω τις σκιές.

Μέσα από το αίμα που θα τρέξει στη Γη, Εκείνη θα βλαστήσει καρπούς όμορφους, γλυκούς, καρπούς ξεχασμένους από τη μνήμη μου. Η Ζωή μου ψιθυρίζει: Θα βρεθείς στη μοναξιά του Σταυρού σου, εκεί θα καταλάβεις και τους ανθρώπους που έγιναν φίλοι την τελευταία στιγμή, εκεί που άλλοτε σαν εχθροί σου φέρθηκαν…Ήταν κρυμμένοι φίλοι τελικά…

Και οι φίλοι;

Ποιοι φίλοι;

Αυτοί φοβήθηκαν,

δεν άντεξαν το μαρτύριό Σου να αντικρίσουν…

Μήπως αισθάνονται ενοχές;

Μήπως δεν σε βοήθησαν όσο έπρεπε, όσο είχες ανάγκη;

Μήπως έφυγαν γιατί δεν αντέχουν τον δικό σου πόνο;

-Πόσο αδύναμοι οι άνθρωποι, στον πόνο μου να με εγκαταλείπουν…

Σταύρωση, εκεί στο τελευταίο σημείο αντοχής σου, θα φανερωθεί η Αλήθεια, 

σε ένα πικρό Τετέλεσται η Ζωή θα αναριγήσει και θα φωνάξει:

«Τίποτα δεν τελείωσε, μη χαίρεσαι θάνατε…Η Ζωή μόλις τώρα αρχίζει.