ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Στην πραγματικότητα που ζούμε.

Δεν υπάρχει αγάπη αληθινή,

Ας μιλάμε για αγάπη, ένα συμφέρον είναι αυτό που μας κινεί γύρω από τον εαυτό μας. Αγαπάμε, αλλά όπως μας βολεύει...Λέμε σε κάποιον "σε αγαπώ," αλλά είμαστε εξαρτημένοι από τον εαυτό μας κυρίως, γαντζωνόμαστε πάνω στον άλλον άνθρωπο σαν να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας μερικές στιγμές! Όχι, δεν είναι Αγάπη αυτό το συναίσθημα, είναι μια αντανάκλαση των αναγκών μας στον άλλον άνθρωπο, σκληρή ίσως κάποιες φορές, γιατί διεκδικούμε από αυτόν να πάρουμε, μόνο να πάρουμε.

Η Αληθινή Αγάπη είναι ένα συναίσθημα θείο, είναι μια άχρονη μετάβαση της ψυχής μας στα Ουράνια, από εκεί αντλεί έναν έρωτα Θεϊκό και με αυτό το συναίσθημα γεμίζει η ίδια ευτυχία. "Έρχεται" στη Γη και τότε μοιράζει απλόχερα αυτό που πήρε...Ζει, για να το χαρίζει με τον ίδιο τρόπο που και εκείνη το έλαβε. Τότε το "εγώ" γίνεται "εμείς" και τότε επίσης μπορεί να αγαπήσει, να συγχωρήσει, να ξεχάσει κάθε πίκρα, γίνεται μια μέθη γλυκιά η αίσθηση αυτή που δρα μέσα της και της χαρίζει ευτυχία.

Η Αγάπη επίσης μας βοηθά να γίνουμε "σωστοί άνθρωποι", μας μορφώνει, μας εξυψώνει, ακόμα κι αν νομίζουμε πως δεν κατέχουμε κάτι σπουδαίο στη ζωή όπως είμαστε, η Αγάπη μας οδηγεί με τον τρόπο της στα μέρη τα "δικά της" στα μονοπάτια της! Ακόμα κι αν περάσουμε μέσα από την "φωτιά", ακόμα κι α επιζήσουμε με τρομερές καταιγίδες, η παλέψουμε με μανιασμένα κύματα για να βγούμε στην στεριά. Εκεί όταν φτάσουμε στα δικά της μονοπάτια, ακόμα και το σκοτάδι γίνεται Φως, η Αλήθεια αποκαλύπτεται και τότε, μόνο τότε φανερώνεται γυμνή από κάθε δέσμευση, κάθε περιοριστικό συναίσθημα, η απόλυτη η Αγάπη.