~ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ~

Κάποιες φορές όταν αναφερόμαστε στην αδικία, μιλάμε γι' αυτά που συνήθως έκαναν οι άλλοι σε εμάς. Άνθρωποι που μας απάτησαν, που μας πλήγωσαν ή απέρριψαν, γονείς που δεν μας αγάπησαν και δεν μας στήριξαν όπως θα είχαμε ανάγκη. Η δεν στήριξαν το ρόλο τους σωστά σε εμάς. Σύντροφοι που μας πλήγωσαν, δεν μας υπολόγισαν η μας πρόδωσαν και μας εγκατέλειψαν, αφήνοντάς μας με μια πληγή στη ψυχή και ένα "γιατί" που απάντηση ίσως μας δώσει ο χρόνος, γιατί οι άνθρωποι, μας δείχνουν βλέπετε, αυτά που μπορούμε να διακρίνουμε συνήθως ως απαντήσεις στα ερωτήματά μας.' Όλα τα άλλα ερωτηματικά έρχονται μόνα τους και φανερώνονται, σαν μικρά ευρήματα μιας αναζήτησης βαθιάς που δεν θυμόμαστε και πότε ξεκίνησε καλά-καλά.

Υπάρχουν μέσα μας συσσωρευμένα πολλά στιγμιότυπα της ζωής μας που έρχονται μπροστά στα "μάτια μας" φανερώνοντας την κρυμμένη πίκρα της ζωής μας, σαν μια παλιά ταινία που την έχουμε ξαναδεί πολλές-πολλές φορές. Γνωρίζουμε το τέλος της, αλλά την επαναλαμβάνουμε σε μια ίσως "προσπάθεια" να δικαιολογήσουμε τον "αδικημένο" μας εαυτό και να στηρίξουμε αυτό το παλιό μοτίβο, το θέμα της ταινίας που είπαμε, σαν μια βαθιά ανάγκη να αισθανθούμε πόσο μας αδίκησε η ζωή και φυσικά οι άνθρωποι βλέποντας αυτή την εικόνα που εμείς τους προβάλουμε, να αισθανθούν πόσο ανάγκη έχουμε για δικαίωση, για αγάπη ίσως, στην πραγματικότητα όμως κάνουμε οι ίδιοι εμείς μια αδικία στον εαυτό μας, υποβάλλοντάς τον στη ταλαιπωρία αυτή του να αναζητά "δικαίωση" από μια θέση και στάση ζωής, που πρέπει απλά να την αλλάξει! Πρέπει να αισθανθεί ότι μια μεγάλη αδικία είναι αυτή που κάνει ο ίδιος ο εαυτός μας με αυτή και αντί να στραφεί στη σωστή κατεύθυνση, αναζητά μάταια κρίνοντας τους άλλους και τοποθετώντας τον εαυτό του απέναντι από αυτούς σαν να δέχεται μια τεράστια κατηγορία σε μια "δίκη" χωρίς αποτέλεσμα, τουλάχιστον όπως το περιμένει.

Κάποια όμως στιγμή, θα πρέπει να αισθανθούμε την αδικία που κάνουμε στο ίδιο τον εαυτό μας και κάθε φορά που κατηγορούμε την "άδικη μας μοίρα" θα πρέπει να αισθανθούμε πως άδικοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς, σε έναν ατελείωτο κύκλο που μπήκαμε χωρίς διέξοδο, χωρίς φως για να δούμε τα σκοτάδια μας. Για να δούμε τη δική μας αδικία με το να στηρίζουμε αυτούς τους "ρόλους" που παίξανε οι "άλλοι" στο έργο της ζωής μας και εμείς τα θύματα φυσικά, συνεχίζουμε να το ανακαλούμε στη μνήμη μας με όποιο τρόπο μπορούμε, αντί να δημιουργήσουμε μια ανώτερη ποιότητα ενέργειας γύρω και μέσα μας, αυτή που μας αξίζει αληθινά, αυτή που μας κάνει Νικητές και Δικαιωμένους σε αυτή την ταινία που βλέπουμε. Αλλάζοντας τους ρόλους, αλλάζοντας την ίδια τη Ζωή μας! Αλλάζουμε την πραγματικότητά μας μόνοι μας Εμείς, με την αξία μας που πηγάζει από την αστείρευτη Πηγή της δημιουργίας που μας χάρισε ο ίδιος ο Θεός και μας άφησε ελεύθερους να δημιουργήσουμε ότι πιο όμορφο και αγαθό μπορούμε, κάνοντας έναν Παράδεισο στη Γη, στη ζωή μας, όπως της αξίζει, όπως σε εμάς αξίζει. 

Κάποιες φορές, απλά ας δούμε και τις Φωτεινές υπάρξεις που συναντήσαμε στο δρόμο της ζωής μας και η "συσκότιση" όπως και η προσκόλληση στην "αδικία" μας που είχαμε, δεν μας άφησε να τις εκτιμήσουμε, δεν μας άφησε να αισθανθούμε πόσο ευλογημένοι είμαστε και φυσικά δεν μας άφησαν να αισθανθούμε την Αξία μας την πραγματική.