~ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ~

Μερικές φορές, παρατηρώ πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος.

Μοιάζει να θέλει να προσπεράσει τη ζωή, σαν να θέλει να της δείξει πόσο δυνατός είναι αφού τρέχει, τρέχει και αφήνει πίσω του τόσα πολλά! Αφήνει υποσχέσεις, συμβόλαια, ξέρετε, αυτά που κάποτε υπογράψαμε μαζί του, τότε που θέσαμε τα όριά μας, τις συμφωνίες που κάναμε νομίζοντας πως θα είμαστε μαζί σε αυτή τη διαδρομή...Παρέα με το χρόνο, ίσως δεν καταλαβαίναμε το δικό του ρυθμό, τη δική του ταχύτητα, νομίζαμε πως θα είμασταν στην ίδια θέση με τα ίδια πράγματα. Δεν συνειδητοποιούσαμε ίσως τις αλλαγές. Δεν γνωρίζαμε; Όλοι κάποτε έτυχε να ακούσουμε: 

"Θα δεις με τον καιρό ή "ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός". Άφησε το χρόνο να δείξει." 

Ποιος δεν έχει ακούσει όλα αυτά που συνήθως λέμε χωρίς να καταλαβαίνουμε πως θα είναι όταν το ζούμε!

Έρχεται η στιγμή όμως που καταλαβαίνουμε πως όλα είναι ένα τίποτα. Αφού περάσουμε το κατώφλι του χρόνου. Όταν όμως του ζητήσουμε κάτι του χρόνου, τότε αυτό το κάτι είναι τα πάντα για μας, το πιο σημαντικό πράγμα ίσως. Τι περίεργο! Αλήθεια μοιάζει να γίνεται ένας αγώνας μεταξύ του χρόνου και της ζωής. Μοιάζει να δικάζει, χωρίς να προλάβουμε να καταλάβουμε, μόνο τις αλλαγές του παρατηρούμε, τότε συνειδητοποιούμε απλά, ότι ο Χρόνος ήταν που "έφερε" ή ο Χρόνος ήταν που "πήρε". Μην σας στενοχωρεί και μην σας φοβίζει τίποτα, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, από ότι μας απασχολεί, να το θυμάστε! Μόνο εμείς είμαστε αθάνατες, αιώνιες ψυχές! Για τις ψυχές μας ο χρόνος είναι σύμμαχος. Τα δικά του βήματα, είναι υπέρ μας! Χωρίς να το γνωρίζουμε εμείς, οι ψυχές μας , το εσωτερικό μας κομμάτι όμως καταλαβαίνει, περιμένει σιωπηλά εμάς να καταλάβουμε πως πρέπει να το ακούσουμε, να το αφουγκραστούμε.

Αυτό το εσωτερικό κομμάτι, που είναι πάντα παρών, μοιάζει να περιμένει σε μια άκρη, κρυμμένο κάπου βαθιά μέσα μας, σαν ένας σιωπηλός μάρτυρας του εαυτού μας, ένας μάρτυρας της ίδιας μας της ζωής.