~ΑΝΑΤΡΟΠΗ~

Πέρασαν τόσα χρόνια με υπομονή και αγώνα για επιβίωση σε ένα χάος, αναρωτιέμαι πως άντεξα, πως αντέχω, μια ζωή που δεν είχε τίποτα καλό να μου δώσει, γιατί την υπέμεινα; Μέσα μου πονάω, σου γράφω και πνίγομαι, σιωπηλοί μάρτυρες τα δάκρυά μου με έναν πόνο στο στήθος, μια μαχαιριά που μόνιμα με συνθλίβει και με ματώνει, άκουσέ με, κατάλαβέ με. 

Σκέφτηκα πως είναι αργά για να κάνω την αλλαγή, την επανάστασή μου, μόνο που με ακούς, που "με διαβάζεις" ανακουφίζομαι στη σκέψη πως κάποιος με καταλαβαίνει, με προσέχει έστω και λίγο ασχολείται μαζί μου. Που έφτασα, πως έφτασα εδώ, τι να κάνω; εσύ τι λες; Το ξέρω πως ίσως δεν έχεις κάτι να μου πεις, δεν πειράζει, σε ευχαριστώ που είσαι εκεί την ώρα που σε χρειάζομαι, με ακούς και με τη σκέψη σου με τιμάς! Ναι, με τιμάς που ασχολείσαι μαζί μου, γιατί κανένας ουσιαστικά δεν ασχολήθηκε ποτέ! Ποτέ.

Σε ένα κόσμο που σε προγραμμάτισε σύμφωνα με τα πρέπει και τους κανόνες του, εσύ αναζητάς την κρυμμένη ομορφιά της ελευθερίας σου, κάπου ξεχασμένη στις καλά διπλωμένες πτυχές ενός όμορφου υφάσματος που σκέπασες με αυτό την πραγματική σου θέληση, τη προσωπικότητά σου. Tώρα καταλαβαίνεις, αισθάνεσαι, πως κάτι άλλο έπρεπε να κάνεις και δεν το έκανες. Ρωτάς, τι να κάνω με μια αγωνιώδη προσπάθεια να αναπνεύσεις ελεύθερα, μακριά από το βάρος που είχες τόσο καιρό. Άκουσε την εσωτερική σου φωνή, αυτή που έπνιξες μέσα στις φωνές των άλλων που σκέπασαν τη δική σου, όχι γιατί μιλούσες σιγά, αλλά άφησες αυτές τις φωνές να δυναμώσουν γιατί δεν πίστευες στη δική σου, φάνηκαν τεράστιες μπροστά σου, τις φοβήθηκες και υπάκουσες σε μια υποταγή που σε έφερε σε αδιέξοδο, όμως αγγίζοντας τη ψυχή σου σε παροτρύνω να αφήσεις την επιφάνεια, τη βιτρίνα που "επιμελήθηκε" η πραγματικότητα που ζεις και να εκφράσεις αυτή την κρυμμένη ομορφιά που έχεις στη ψυχή σου, να αναδείξεις την εικόνα την πραγματική που σε φωνάζει, γιατί αν δεν φώναζε δεν θα ήσουν τώρα εδώ. Άκουσε αυτό που έχεις ανάγκη αληθινά, ανατρέποντας την όποια "συμφωνία" με τη θέση που βρίσκεσαι σε έφερε σε μια δύσκολη θέση, το χρωστάς στον εαυτό σου, το χρωστάς στην ομορφιά που έπνιξες μέσα σου, αυτήν που φοβάσαι να την αντικρίσεις, φοβάσαι μην απορριφθείς από την ίδια την επιλογή σου που σου φωνάζει να την ελευθερώσεις.