~ΣΤΗΝ ΑΦΥΠΝΙΣΗ~

Ό κάθε άνθρωπος όταν αρχίζει να αφυπνίζεται, αισθάνεται μια μικρή φλόγα στην αρχή να ανάβει στη καρδιά του. Αλλάζει η ζωή του, αλλάζει ο κόσμος γύρω του καθώς παίρνει άλλη χροιά πια η καθημερινότητά του. Άλλο νόημα έχει για αυτόν η ζωή, ο κόσμος, οι απόψεις που είχε πριν αισθανθεί αυτή τη φλόγα. Όλα μεταβάλλονται σιγά-σιγά, καθώς ανάβει αυτή η φλόγα, αυτό το αίσθημα που γίνεται τόσο δυνατό και γεμίζει από συναισθήματα πολύ διαφορετικά, πολύ ανώτερα σε σχέση με το πριν, με την προηγούμενη κατάσταση που βίωνε εσωτερικά

Παρατηρεί αυτά που κάποτε υπερασπιζόταν με πάθος ίσως, με επιμονή, τώρα του φαίνονται ανούσια, ίσως και να γίνονται τόσο μικρά στα μάτια του, που αναρωτιέται πως δεν το έβλεπε αυτό πρώτα. Ίσως να σκεφθεί και να αναρωτηθεί, πως άφησε τον εαυτό του σε αυτές τις θέσεις της ζωής, που τώρα πια απορρίπτει αφού η αλλαγή του  αυτή, γίνεται από τη μικρή φλόγα αρχικά, σε μια φωτιά εσωτερική, που καθώς την αισθάνεται θέλει να την μεταδώσει, να την μοιραστεί με χαρά, ίσως για να το αισθανθεί περισσότερο μέσα του, καθώς γίνεται συναρπαστικό όλο αυτό που τον γεμίζει...Ο τρόπος που διαχειρίζεται τις σχέσεις του αλλάζει "περίεργα" καθώς τα συναισθήματά του γίνονται πιο βαθιά, πιο συμπονετικά, ενώνεται με τους ανθρώπους, τα πλάσματα γύρω του, εκτιμά τους χαρακτήρες, τις ψυχές που συναντά στη διαδρομή τη ζωής του με περισσότερο σεβασμό, αποχωρεί από σχέσεις που δεν έχουν κάτι να του προσφέρουν ή να προσφέρει κι ο ίδιος σε αυτές. Αισθάνεται ένας άλλος άνθρωπος που θέλει να προσφέρει, θέλει να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί, όπου μπορεί.

Μόνο που πρέπει να γνωρίζει πως αυτά τα ανώτερα συναισθήματα που βιώνει αυτά θα τον οδηγήσουν εκεί που "πρέπει"...Θα πρέπει με κατανόηση να δέχεται τις απόψεις και θέσεις των άλλων, αναλογιζόμενος το δικό του "¨πριν"...Να μην χωρίζεται από τον Εαυτό του, όταν οι καταστάσεις τον προκαλούν. Όπως κι αν έρχονται όλα θα πρέπει πάντα να διατηρεί τις ισορροπίες του ακόμα και θυσιάζοντας πράγματα που πριν δεν μπορούσε..

Τον δέσμευε η ζωή, οι άνθρωποι και υπέκυπτε μη μπορώντας να καταλάβει ότι προστατεύοντας τον εαυτό του, προστατεύει και τους άλλους ανθρώπους. Σιγά-σιγά αφήνεται στο ρεύμα αυτό της Δύναμης των Δυνάμεων που ολοένα και περισσότερο ενώνεται μαζί της, Καθώς περνά ο καιρός ξεκαθαρίζει και η διαδρομή του, αρχίζει να "θυμάται" ότι είναι για το καλό του να θυμηθεί, καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται μπροστά του, όπως αισθάνεται πια τη ζωή του με άλλη μορφή...Ουσιαστική. Μια ορμή που έρχεται σαν το ποτάμι που κυλά γάργαρα, τον κατευθύνει και τον κινεί αυτό το ρεύμα της ζωής της κρυστάλλινης, της Αληθινής.

Επιτέλους ανακαλύπτει την Αλήθεια του. Η ίδια η Αλήθεια αυτή τώρα πια τον οδηγεί.