ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Διάλεγα πάντα αυτό που ήθελα με την καρδιά μου, αυθόρμητα, χαρούμενα, σαν το μικρό παιδί. Πίστευα στους ανθρώπους, πίστευα στα λόγια τους, πίστευα στην ομορφιά της κάθε εικόνας που περνούσε μπροστά από τα μάτια μου, πως ήταν αυθεντική...

Δεν φανταζόμουν πως ένα ψέμα  μπορούσε να ανατρέψει τα πάντα μέσα σε μια στιγμή. Ένας δυνατός άνεμος που ξεσήκωνε τη γη, πεσμένα φύλλα από τα δένδρα που έμοιαζαν στο παραμικρό σάλεμα να ξεσηκώνονται, ίσως το περίμεναν, το ήθελαν  όλο αυτό. Έμοιαζε ένα παραλήρημα από καταστάσεις να συνεπαίρνει όλη τη φύση, όλη τη ζωή. 

Σαν τη σκιά που κυνηγά το φως, μια καταδίωξη αιώνια, που σπεύδει πάντα να αποδείξει αυτά που θέλει και η ίδια να πιστέψει. Μεγάλωσα και κατάλαβα πως μια ισχυρή πλεκτάνη, ένας ιστός που τύλιξε την ανθρωπότητα στο δικό της κόσμο, αυτόν που έφτιαξε και παρουσίασε για αληθινό, κυριαρχούσε στα πάντα. Και η αλήθεια; Που κρύφτηκε η Αλήθεια;

Κάπου ξεχάστηκε μέσα στο χρονοντούλαπο, κλεισμένη σαν την κακιά την ώρα, να ξεχαστεί από όλους, αυτή ήταν η επιδίωξη από την αρχή,  από την πρώτη ώρα μιας προδοσίας φοβερής που άλλαξε τα δεδομένα της ζωής, τόσο πολύ τα άλλαξε, που αγνώριστα πια αναζητούν να βγουν στην επιφάνεια, να αναμετρηθούν ξανά με άλλη γνώση,  άλλη περπατησιά,  αλλιώτικη,  αστραφτερή,  με μια πανοπλία ισχυρή σαν δυνατός στρατιώτης...

Τώρα εσύ προβληματίζεσαι και σκέφτεσαι: τι εννοεί ο ποιητής; Εγώ σου απαντώ, τράβηξε μια διαχωριστική γραμμή από την άκρη της ζωής και απλά: Ζήσε από την Αρχή; Σου είναι αδύνατο να το πιστέψεις;

Άφησε το όνειρο να σε τυλίξει όμορφα βελούδινα και απαλά, εκείνο θα σε οδηγήσει και θα σου δείξει,  μια πραγματικότητα με μια άλλη ματιά. τότε και εσύ με τη σειρά σου θα  πεις:

Που κρύφτηκε η αλήθεια;

Μεγάλωσα και κατάλαβα..