ΠΟΥ ΠΑΣ ΨΥΧΗ ΜΟΥ;

Που πας ψυχή μου;

Σε έναν κόσμο που στροβιλίζεται σαν το φυλλαράκι στον άνεμο, 

 πότε ανεβαίνει ψηλά και χαιρετά τα σύννεφα και πότε σκαλώνει στα κλαδιά

 ενός δέντρου με πυκνή φυλλωσιά.

Πότε κοιτάζει τα άλλα φύλλα που κάθονται ήσυχα 

έστω κι αν το κρύο και ο άνεμος τα τραντάζει.

 Πότε κλαίει απαρηγόρητο 

για τους ανέμους που το ξεσηκώνουν, θέλει να "φύγει" να πετάξει, 

άγνωστο για που, άγνωστο για πόσο.

Που πας ψυχή μου; 

Προσπαθείς να φτιάξεις το μονοπάτι σου 

ενώ οι δρόμοι γύρω είναι χαλασμένοι, 

σε ποιον δρόμο να περπατήσεις; 

Σε σκοτεινά και ανήλιαγα σημεία περπατάς και ενώ χαμογελάς, 

το δάκρυ σου πέφτει στη Γη καυτό 

σαν από την καρδιά σου μέσα θαρρείς που κλαίει. 

Δεν είναι το δάκρυ που θυμάσαι, άλλαξε και αυτό, 

άλλαξε ο κόσμος ψυχή μου! 

Άλλαξε η ζωή, άλλαξαν οι άνθρωποι, αλλάζουν όλα.

Που πας ψυχή μου; 

Ακλόνητη και δυνατή, χαμογελαστή και άυλη ψυχή μου;

Βλέπεις τον Άγγελό σου και χαμογελάς, 

η πίστη σου σε οδηγεί ψηλά. βλέπεις τον Ουρανό και χαίρεσαι 

γιατί Εσύ γνωρίζεις, ότι Εκεί θέλεις να πας.

Που πάει ο κόσμος αυτός ψυχή μου;

Γιατί, δεν είναι ο δικός σου κόσμος.