~ΠΙΚΡΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ~

Σκέψεις, στροβιλίζονται σαν τις σκιές 

μες στο σκοτάδι, 

αυτή την δύσκολη ώρα πως θα αντέξω;

Έγινε η ζωή μου πικρό σημάδι,

Της απληστίας την στιγμή 

να ξεριζώσει προσπαθεί 

η πονεμένη μου ψυχή

Πως θα μπορέσει;

Έγινε η ζωή μου μαχαιριά 

και η αγάπη μου φωτιά 

κι αν όλα τα άδικα τα συγχωρά πες μου, ρωτά: 

Αυτό το κακό πως θα το αντέξω;

πως θα γίνω Φως ξανά;

Πως θα με γιατρέψει από τον καημό;

Της ώρας τούτης της σκιάς, 

που τρέχει ο κατατρεγμός,

Πως στην ψυχή μου θα μπει το Φως;

Μένει ο πόνος μου βουβός, 

σαν πεταμένος αετός

Στην άλλη άκρη της ζωής

Παιχνίδι που πια δεν ωφελεί

Έκλεισε την ομορφιά της στιγμής,

Στο νήμα μιας κλωστής

Καθώς πετάχτηκε στην άκρη της ζωής

Μόνος κι αυτός, 

μόνος κι ο πόνος μου, φτωχός, 

Δίχως δάκρυ, δίχως σκοπό,

Στερεύει κι απόψε, σαν ποταμός 

και σαν πικρός ξεριζωμός,

Που είναι ο άνθρωπος;

Που είναι ο αδελφός; 

Που είναι ο φίλος;

Που είναι ο γονιός;

Άνθρωπε, είμαι για σένα εδώ

Κάνε Κουράγιο, εγώ στ αλήθεια σ΄ αγαπώ…

Αφιερωμένο σε όσους υποφέρουν 

Κυκλοφορεί στο συλλεκτικό έργο: Ανθολόγιο των Εκδόσεων Όστρια: 

"Λογοτεχνών Αντάμωμα"