ΠΙΚΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

~Για την αγάπη σου θεέ μου~

Νομίζω ότι θα πετάξει η καρδιά μου μακριά. όταν έρχονται στιγμές

που η ανάμνηση και μόνο της προδοσίας της φρικτής, με πονά και με ματώνει.

Έρχονται ώρες σκοτεινές, που οι αναμνήσεις γίνονται μαχαίρια αιχμηρά

και μπήγουν στις σάρκες μου τις φοβερές τους όψεις.

Γίνονται φίδια που με τυλίγουν τόσο σφιχτά,

που αισθάνομαι την ανάσα μου να τελειώνει μέσα σε λίγα της ζωής λεπτά.

Ολόκληρη η ζωή μου, μοιάζει σαν μια ταινία πολύ παλιά,

από αυτές τις πολλές φορές παιγμένες στο έργο της Ζωής

που επαναλαμβάνονται κάποιες εποχές που ο χρόνος μοιάζει να τελειώνει...

Τι κι αν ανθίζουν οι Πασχαλιές; Όλα εκεί, σταματούν σε ένα φιλί

μιας προδοσίας φοβερής, πικρό ποτήρι της ζωής.

Για την αγάπη Σου Θεέ μου, χτυπά η καρδιά μου κι ας ματώνει,

ας τρέχει το αίμα ποταμός, θα τρέξει, θα ξεπλύνει, το άδικο τούτης της ζωής

και ότι μέσα στις ψυχές, μέσα στους ανθρώπους έχει απομείνει...

Μ Δευτέρα...

~Τύραννε χρόνε~ 

Πονάει χρόνε η ζωή, πονά ο χωρισμός του ανθρώπου

από τη Θεϊκή ουσία.

Στάζει αίμα ακόμα κι ο Ουρανός, γιατί δεν άντεξε την προδοσία

Της πληγής το φοβερό μαρτύριο άνοιξε το μίσος για την ομορφιά.

Η δόξα που ζήτησε ο άνθρωπος έχει μικρά φτερά

κι αυτά δεν θέλει να τα ανοίξει,

να πετάξουν σε άλλους κόσμους λαμπερούς

κόσμους που μόνο στα όνειρα έχει γνωρίσει

Χρόνε ασυμβίβαστε με τις κραυγές

αυτών που αναζητούν τη λύτρωση..

Αντέχει ο θάνατος την προδοσία

Αντέχει η ψυχή, το φοβερό μαρτύριο

Και εγώ, πονώ και υποφέρω...

Στη δίκαιη σιωπή αφήνω τον χρόνο να κυλήσει

"Τα άνομα δεσμά της ζωής να αποκαταστήσει..."

Χρόνε τύραννε τρανέ, αλλά και φίλε μου μαζί

Αιώνιε κατακτητή της "γης" μιας προδοσίας φοβερής

Στέκεσαι εκεί σαν δικαστής και σαν ένας Άγγελος συνάμα

Πονάς; όταν μου ψιθυρίζεις ένα γιατί;

Πονάς; όταν μου μπήγεις το μαχαίρι στη πληγή;

Τύραννε χρόνε..

Μ. Τρίτη 

~Σκληρή Ώρα~

Έρχονται στιγμές βαριές από τις αναμνήσεις

Έρχονται σιμά τα σύννεφα και σκιάζουν τις γλυκιές του ήλιου, αναμετρήσεις...

Βαριά και η ώρα που κυλά, αλλά πίσω δε γυρίζει, μοιάζει ασάλευτη, σκληρή, 

μιας διαδικασίας φοβερής, αυστηρός, αλλά άδικος κριτής...

Μιας αναγκαίας στροφής τροχός που θα ρίξει κατά γης

αυτό που πετά ελεύθερα και μοιράζει αναλαμπές Αθάνατης Ζωής

μιας τόσο δύσκολης και αδιάβατης εποχής..

Σκληρή Ώρα.

Αμετανόητη..

Πως το Αθάνατο το θέλεις εσύ, θνητό;

Πως το πάνλευκο Φως θέλεις να το σκοτεινιάσεις;

Με ποιο δικαίωμα Ώρα της οργής, θέλεις Το αίμα Του να στάξεις; 

Πως θα αντέξεις εσύ, τα δάκρυα που θα πέσουν στη Γη;

Με της προδοσίας το Φιλί, πως θα συμβιβαστείς, πικρή Ζωή;

Με τις άδικες μνήμες αυτής της εποχής, πως θα Ζήσεις;

Σκληρή Ώρα...Αμετανόητη...

Μ Τετάρτη.. 

~Ας ήταν αιώνια η στιγμή~

Δύσκολη η ώρα του αποχωρισμού...

Σαν γέρνει ο ήλιος κουρασμένος στον ορίζοντα

αφήνει ένα κενό μέσα στη ψυχή...

Είναι η στιγμή που βραδιάζει και οι αχτίνες του ήλιου απομακρύνονται

περίλυπες στο τέλος μιας ημέρας λαμπερής...

Είναι οι κανόνες της ζωής που φέρνουν τον αποχωρισμό;

Είναι άραγε και ο αποχωρισμός, μια στιγμή αναγκαία μέσα στο χρόνο;

Και αν ήταν αιώνια η στιγμή, τι θα ακολουθούσε;

Θα υπήρχε άραγε το "μετά" ;

Αν σταμάταγε η ώρα εκεί σε μία αγάπη, σε μια συντροφιά;

Σε ένα δείπνο, που σε αυτό κρατούσε την αναπνοή της ακόμα και η μιλιά.

Βυθίστηκε και αυτή στη σιωπή...

Ο Ήλιος έγειρε απαλά, να κλάψει ήθελε σε έναν ώμο, μα κρατήθηκε γερά.

Αντάμωσε μόνο τα αστέρια, μάρτυρες αυτού του αποχωρισμού.

Η ζωή έχει πόνο...

Και ο ήλιος απομακρύνθηκε, για να αναγεννήσει τον χρόνο...

Δύσκολη η Ώρα του αποχωρισμού...

Φεύγεις Ήλιε μου; 

Τώρα παίρνει σχήμα διαφορετικό πια η ζωή...

Η Θλίψη, η Δικαιοσύνη;

Έγινε πικρό αντάμωμα η ώρα αυτή, βαριά η παρακαταθήκη...

Πυκνώσανε τα σύννεφα σε έναν Ουρανό της προετοιμασίας.

Μοιάζει φευγιό της μέρας η ώρα εκείνη, απόδραση από τη χαρά.

Τρόμαξε και αυτή από το μένος του φίλου , του μαθητή, πως μαύρισε η καρδιά του;

Μοιάζει αγιάτρευτη η πληγή που ανοίγει μέσα σε άδικες φωνές.

Κατηγορούν την Άνοιξη, τον Ήλιο, τη Χαρά, κατηγορούν την Αγάπη.

Και Εσύ, εκεί, αλύγιστα Αγαπάς! 

Αγόγγυστα υπέμεινες τη σκοτεινή αγκαλιά του, ας έμοιαζε φίλος, ας έμοιαζε μαθητής...

Ήξερες, από την αρχή αναγνώρισες τη σκοτεινή ποιότητά του.

Και τώρα αμίλητα και σιωπηλά αγαπάς, μέχρι την ύστατη στιγμή της προδοσίας

ένας διασυρμός που οδηγεί στα μαύρα "περάσματα" μιας άλλης εξουσίας, σκοτεινής...

Δεν αντέχει ο κόσμος τούτος την Αγάπη.

Δεν αντέχει αυτή τη Λάμψη που κάνει και τα αστέρια να θέλουν να κρυφτούν

αυτά καταλαβαίνουν.

Δεν αντέχει ο κόσμος και Εσύ το γνώριζες από την Αρχή.

Φεύγεις Ήλιε μου;

Τα δάκρυά μου τρέχουν βροχή, ένας λυγμός ταράζει την καρδιά μου

Άπονα και πισώπλατα, το βέλος είχε φαρμάκι...

πως φαρμακώνεις μια καρδιά που έλεγες πως αγαπούσες;

Μα ήρθες για τη Θυσία

Τη δύσκολη Ώρα θα είμαι εκεί  κάποτε σου είχαν υποσχεθεί.

Μα έμεινε μόνη, η Προδοσία...

Τώρα σκοτείνιασε Ο Ουρανός.

Μ Πέμπτη 

~Ώρες αγωνίας~

Ώρες μοναξιάς...

Σε αναμονή ενός μαρτυρίου που δεν έχει γρήγορο τέλος

αλλά αργό και βασανιστικό

Ώρες βαριές, ακόμα και για Ένα Θεό που άφησαν μόνο του 

οι φίλοι και αδελφοί του, οι δικοί του, αυτοί που τον Αγαπούσαν.

Τι περίεργο πραγματικά!

Ένα φιλί να έχει γεύση προδοσίας...

Αλήθεια τι ειρωνεία! 

Να σκοτώνουν οι άνθρωποι ακόμα και από αγάπη

~Ανίκανε θάνατε~

Για πού τραβά ο Θάνατος; 

Ζωή έχεις ματώσει...

Μεγάλος ο καημός βαθύς, όμως η Αγάπη Του δεν περιμένει...

Ξεχύνεται μέσα στο θλιβερό τοπίο.

Να πάρει δέχεται όλο το βαρύ φορτίο.

Σηκώνει επάνω Του, όλο το μένος των εχθρών του.

Με άλλα μάτια είδε τη ζωή, με άλλα τον άνθρωπό Του 

Και πάλι όμως προχωρά μπροστά και αλλάζει τη ζωή τους.

Σκορπά ο θάνατος παντού τα φρικτά πέπλα τα δικά του.

Ανίκανος είναι λέει πια, να περπατήσει κοντά Του.

Αργά για σένα θάνατε...!

Τελειώνει ο προορισμός σου

Μπορεί να νίκησες για μια στιγμή, αλλά Εκείνος σε έχει προσπεράσει...

Αφουγκράσου τώρα στη σιωπή

Αφουγκράσου το κλάμα το δικό σου, νίκησε λέει η ζωή:

Η Ζωή νίκησε τον εαυτό σου... Θάνατε.

Μ. Παρασκευή 

~Ανοίγουν οι Πύλες σου ζωή~

Μετά το πέρασμα του σκοτεινού Άδη, ανθίζει το χαμόγελο ξανά

Ανοίγουν οι Πύλες Σου Άνοιξη

Ανοίγει το Φως, στα παράθυρα του κόσμου!

Όλη η ομορφιά της ζωής θα τρέξει σαν ποτάμι ασταμάτητο..

Όλη η Φύση Θα γιορτάσει. Είναι Άνοιξη! 

Είναι χαρά και μέσα σε αυτή τη χαρά ο κόσμος θα περάσει στην άλλη πλευρά

 την γεμάτη από Φως...

Ένα πέρασμα ολάνθιστο! Χαρούμενο Ευλογημένο.

Είναι η Ζωή που ξεχύνεται με ορμή και παρασύρει κάθε κατεστημένο.

Ζωή, Ζωή!

Τρέξε άνθρωπε στη Πηγή να σε δροσίσει Έρχεται η Ανάσταση της Ζωής!

Πάμε πάλι Ζωή, από την Αρχή.

Η Ζωή τον θάνατο, τον έχει νικήσει!

Μ. Σάββατο