ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

-Τι μεγάλος που είναι ο κόσμος

-Μην κοιτάζεις έξω, μην κοιτάζεις τον κόσμο

 -Γιατί;

-Δεν είναι σαν κι εμάς, δεν αγαπιούνται, όλο λένε ψέματα, μας λένε πως μας αγαπούν, 

αγκαλιάζονται φιλιούνται, αλλά κάνουν ψέματα και όλο φεύγουν!

-Χωρίζουν λένε, δεν το καταλαβαίνω αυτό.

-Ναι, δεν μπορούν μαζί, δεν είναι σαν και εμάς σου λέω.

-Η μαμά λέει πως πρέπει να προσέχουμε τους ανθρώπους, τι περίεργοι που είναι; 

Τι θέλουν από μάς τα παιδιά; Καταλαβαίνεις εσύ; δεν μου αρέσουν καθόλου μερικές φορές..

-Ούτε κι εμένα, αλλά κι εγώ δεν καταλαβαίνω.

-Έπειτα, εμείς θέλουμε να παίζουμε χαρούμενα και ξένοιαστα και αν φωνάζουμε λίγο, τι έγινε; 

Εκείνοι φωνάζουν συνέχεια.

-Μαλώνουν;

- 'Όχι πάντα, αλλά φωνάζουν με το παραμικρό, μας λένε να σωπάσουμε εμείς 

και εκείνοι φωνάζουν, δεν μιλάνε, δεν έμαθαν φαίνεται να μιλούν.

Μετά μας αγοράζουν και παιχνίδια, αυτά είναι πολύ καλά!-Ναι, αλλά;

-Ο κόσμος των «μεγάλων» δεν αγαπά στ' αλήθεια «μικρή», να ξέρεις αγαπά στα ψέματα…

-Γιατί λες να φωνάζουν;

-Κάνουν πόλεμο, όπως στις ταινίες, σαν τα παιχνίδια που παίζουμε

-Αυτά είναι στα ψέματα, εκείνοι κάνουν πόλεμο, στα αλήθεια

-Μην τους πιστεύεις, εμένα όλο με αφήνουν μόνο μου, με αφήνουν να βλέπω ταινίες 

και μου λένε να σωπάσω γιατί κάνω φασαρία.

-Νομίζω πως δεν θα μου αρέσει όταν μεγαλώσω

-Ούτε εμένα, αλλά θα είμαστε μαζί και θα σε προσέχω…!

-Αλήθεια το λες;

-Ναι, φυσικά σου λέω αλήθεια, μεγάλος είμαι;