ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πόση θλίψη στις ψυχές, πικρές ώρες να περνούν. 

Ξέχασαν μέσα στη βιάση της ζωής, την αληθινή τους όψη.

Ασχήμυναν οι άνθρωποι, ασχήμυναν οι καρδιές.

Έριξε η σκιά επάνω τους το σκότος. 

Έγινε η όρασή τους αμυδρή, να μην μπορούν να διακρίνουν. 

Έριξαν πέπλο σκοτεινό, ξέχασαν τη Λάμψη. 

Το ομοίωμα ξέχασε την ομορφιά, το κάλλος της Εικόνας. 

Ω, αν μπορούσε να θυμηθεί, πόσο θα άλλαζε τη ζωή, 

θα ζωγράφιζε χρυσάφι αντί για "χώμα".

Ξέχασε πως πλάστηκε από ομορφιά, πως του χαρίσθηκαν τα θεία δώρα.

Ασχήμυνε ο άνθρωπος, σκοτείνιασε το βλέμμα. 

Βλέπει σκοτάδι αντί για Φως

ξέχασε πως είναι όμορφος σαν Θεός, 

ξέχασε πως είναι Άγιος και Ιερός, ξέχασε τον Ουρανό

Έγινε μικρός, έγινε φτωχός.

Ασχήμυνε ο άνθρωπος, γιατί ξέχασε πως είναι Θεός.