~ΠΑΡΑΠΟΝΑ~

Μου μιλάς ατελείωτα για τα παράπονά σου από τις σχέσεις σου. Πονάς και δακρύζεις, λέγοντάς μου διαρκώς τα προβλήματα που προκύπτουν και σε απογοητεύουν τόσο πολύ, που αισθάνεσαι βαθιά πικραμένη και μόνη, αλλά ταυτόχρονα φαίνονται και οι άλλοι απόμακροι από σένα.

Μα κανείς δεν σε καταλαβαίνει; Μην πνίγεις τους ανθρώπους, σου λέω, στο γράφω μήπως το καταλάβεις και με αυτό τον τρόπο και σταματήσεις να λυπάσαι τον εαυτό σου, αλλά και να προκαλείς και τη θλίψη με τον τρόπο σου. Νομίζω ότι τιμωρείς τον εαυτό σου, δεν του δίνεις λίγο "χώρο" λίγη συγχώρεση από τις ενοχές και τις πίκρες που του φόρτωσες, νομίζοντας ότι είναι σωστό να δικάζεις και να αποφασίζεις ακούγοντας το εγώ σου, το τόσο πικραμένο σου εγώ, αυτό που όταν κυριεύεσαι από το πείσμα σου να δικαιωθείς, τα καταστρέφεις όλα ! 

Αγάπησέ τον, όταν τον αγαπήσεις με τα λάθη και τις αστοχίες του, θα μπορέσεις να αγαπήσεις και τους άλλους. Τότε θα έρθει σε σένα "μαγικά" η Αγάπη και θα σε συναντήσει, γιατί θα έχουν καθαρίσει τα μάτια σου, τα μάτια της ψυχής σου και θα βλέπεις με το φίλτρο της αγάπης της πραγματικής, που δεν δεσμεύει αλλά ελευθερώνει, δεν πνίγει, αλλά αγκαλιάζει. Θυμήσου το, αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς λίγο πιο σωστά και θα αισθανθείς πόσο τυχερή είσαι για ότι σε διδάσκει, σε μαθαίνει τόσο σοφά, τόσο Αληθινά. Μην πνίγεις τους ανθρώπους. Αγάπησέ τους όπως είναι, άρχισε από εσένα. Το χρειάζεσαι...