~ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ~

Στις παγωμένες ώρες, στις παγωμένες στιγμές που έχουμε ζήσει, εκείνες που διαπερνούν όχι μόνο το σώμα μας, αλλά τρυπάνε την ψυχή μας. Είναι πολλές αυτές δυστυχώς, είναι δύσκολο να τις αγαπήσουμε όλες, είναι δύσκολο να αγαπήσουμε την ταλαιπωρία μας.

Όση ομορφιά κι αν έχει το λευκό τοπίο έρχονται στιγμές που φωνάζει μέσα στο κρύο και την ταλαιπωρία, που μπορεί να βιώνει κάποιος: Το σώμα μου παγώνει, η ψυχή μου παγώνει...πόσο κρύο Θεέ μου, πάγωσαν όλα, οι δρόμοι, τα σπίτια η φύση έγινε ένα κρύσταλλο που όσο κι αν είναι όμορφο στην όψη, αποτελείται από πάγο.

Από μικρό παιδάκι, σκεφτόμουν πως μέσα στο κρύο πόσοι άνθρωποι μπορεί να υποφέρουν, λυπόμουν αυτές τις ψυχές που πάγωναν κάπου χαμένοι ή εγκλωβισμένοι, λυπόμουν παρ΄ όλη την ομορφιά του χιονιού, τις πανέμορφες εικόνες που η Φύση μας προσφέρει εκείνες τις ώρες , τις μέρες που έχει απλώσει την λευκή της εξουσία η Μητέρα Φύση, κυρίαρχη μέσα στο τοπίο! Μοιάζει να αγκαλιάσει "προστατευτικά" τα πάντα, μοιάζει να θέλει να τα απομονώσει από τους ανθρώπους, ναι, πραγματικά να τα καλύψει κάτω από τον λευκό της χιτώνα με τις αστραφτερές νιφάδες του χιονιού, σαν τα πολύτιμά κοσμήματά της που τα φορά περισσότερο στις στιγμές τις ιδιαίτερες, μια βασίλισσα που αναδεικνύει το θησαυρό που διαθέτει στο παλάτι της.

Η Φύση κάνει παράπονα, αλλά εμείς δεν την ακούμε, συνεχίζουμε να κάνουμε ότι θέλουμε, όμως κάποιες στιγμές, ξεσπά και το ξέσπασμά της ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει μπροστά στα μάτια μας, εκείνη ξέρει, η μητέρα, διαμαρτύρεται πληγωμένη μέχρι η φωνή της να ακουστεί.. Μικρό πουλάκι, κρυώνεις κι εσύ.

"Μια αγκαλιά μεγάλη σήμερα σε όποιους έχουν δοκιμαστεί από το ξέσπασμα της Γης, όσους έχουν ταλαιπωρηθεί από το κρύο, όχι μόνο από το χιόνι, αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Αυτοί πρέπει να ζεστάνουν την καρδιά τους πρώτα και μετά να μοιράσουν ζεστασιά στους άλλους...

Υπομονή μικρό πουλάκι, κάποια φωλίτσα σε περιμένει .. "

Μετά τον δυνατό χιονιά στο πέρασμα της "Ελπίδας"