ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μερικές φορές σκέπτομαι πως με πλησιάζουν αρκετοί άνθρωποι, όμορφοι πραγματικά. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν κάνουν καμία προσπάθεια για να αρέσουν γενικά. Είναι απλοί και καταδεκτικοί, χαμογελούν με την καρδιά τους, μου μιλούν με έναν τρόπο που νομίζω πως με γνωρίζουν πολύ καλά! Έχουν άνεση μαζί μου και αυτό μου δίνει χαρά, με κάνει να τους αισθάνομαι δικούς μου ανθρώπους...Χαμογελούν ακόμα και αν αισθανθούν αμήχανα μερικές στιγμές, ενώ τα μάτια τους λάμπουν! Συζητούν και έχουν ένα λόγο καλό να μου πουν σχεδόν πάντα. Τηλεφωνούν και με ρωτάνε: Μήπως σε ενοχλώ; Μήπως είσαι κουρασμένη; Αυτός ο τόνος της φωνής τους! Με κάνει ακόμα κι αν είμαι κουρασμένη, να το ξεχνώ αμέσως!

Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να τους αγκαλιάσω πραγματικά, να τους πω: Είσαι Φως, αυτό το Φως ποτέ να μην σβήσει από αυτή την απλότητά σου, από την μεγάλη ψυχή που κρύβεις, από τα μάτια σου που είναι όλο αγάπη. Αυτή είναι η Ομορφιά, μόνο που δεν προβάλλεται, αυτή την ομορφιά την ανακαλύπτεις! Έρχεται απαλά, με διστακτικά βήματα, αλλά όταν σε πλησιάσει, την αναγνωρίζεις αμέσως. Γνήσια, Αυθεντική, χωρίς περιττά στολίδια, χωρίς περιττά λόγια. Για αυτή την ομορφιά όμως δεν μιλά η καθημερινότητα, δεν την αναδεικνύει, αντίθετα μερικές φορές μοιάζει να προσπαθεί να την υποβιβάσει, αν είναι δυνατό να την "εξαφανίσει". Γίνεται η καθημερινότητα που ζούμε, σαν την κακιά μάγισσα των παραμυθιών που κυνηγά με τα μάγια της την καλή Νεράιδα, γιατί η λάμψη της την σκεπάζει, τότε γίνεται πιο σκοτεινή, πιο μοχθηρή, γιατί καταδιώκει το Φως. Αυτό το Φως, που η καλή αυτή Νεράιδα αναδεικνύει και αυτό το ίδιο Φως της καλοσύνης της, θεραπεύει τους ανθρώπους, θεραπεύει την Ζωή. Μερικές φορές, αυτούς τους ανθρώπους τους "αναγνωρίζω" τότε, τους αισθάνομαι δικούς μου Ανθρώπους.