ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΊΣ

Με το χέρι στην καρδιά .. ✍️

 Το εύκολο είναι να είμαστε οι κριτές των άλλων. Να μετράμε τα λάθη τους, τα βήματά τους, τις αναπνοές τους, κάποιες φορές μοιάζουμε σαν να περιμένουμε το λάθος αυτό που θα μας δικαιώσει! Πραγματικά, σαν να μπήκαμε σε έναν αγώνα δικαίωσης, ανταπόδοσης...Σε τι; Στον εαυτό μας που θέλουμε να τον ελαφρώσουμε από τυχόν λάθη συνειδήσεως, λάθη επιλογών μας και έτσι κρίνοντας τους άλλους, ασχολούμενοι μαζί τους, φεύγουμε λίγο από τον δικό μας εαυτό, τον δικό μας κόσμο.

Δραπετεύουμε από τη δική μας φυλακή, αυτή του εαυτού μας, της σκέψης και της ψυχής μας, εκεί που την κλείσαμε με πολλούς τρόπους. Μια δραπέτευση, μια φυγή, μια λύτρωση αλλά με λάθος τρόπο!

Κρίνουμε όπου κι αν βρισκόμαστε, σε συντροφιές, σε χώρους που συναντάμε φίλους, γνωστούς, στο σπίτι μας, στα μέσα ενημέρωσης που η κριτική έχει πάρει διαστάσεις τεράστιες καλύπτοντας πολλά άλλα "κενά" που πρέπει να καλυφθούν με κάποιο τρόπο. Οι άνθρωποι ξεφεύγουμε τόσο εύκολα! Ξεφεύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ξεφεύγουμε από την ψυχή μας, μπαίνουμε σε έναν ψεύτικο κόσμο, τον κόσμο που πρέπει να απορρίψουμε, αυτόν που μας έβαλε στη θέση αυτή και μας βάζει καθημερινά με τον τρόπο του, αναπαράγοντας την ίδια εικόνα, βάζοντας μας στην ίδια θέση, να γινόμαστε κριτές των άλλων, κάποιες στιγμές με στόχο να μειώσουμε ότι καλό μπορεί, όποια προσπάθεια κάνουν οι άλλοι να καλυτερέψουν- ίσως με λάθος τρόπο- τη ζωή τους, τη θέση τους, την καθημερινότητά τους, την εικόνα τους. Ξεφεύγουμε έτσι από τον ίδιο μας τον Εαυτό που απλά, προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Κρίνουμε τους άλλους εύκολα, γιατί μας είναι δύσκολο να κρίνουμε "καταπρόσωπο" στον καθρέπτη μας, την εικόνα μας. Κρίνουμε, αυτό το υλικό που έχουμε μέσα μας! Αυτό το υλικό που πρέπει να ακυρωθεί. Πρέπει να το αποδεσμεύσουμε επιτέλους και να επιστρέψει ο Εαυτός μας στην Αλήθεια του. Εκεί ανήκει, για αυτό είναι εδώ, τώρα.