~Ο ΒΡΑΧΟΣ~

Κάποια γεγονότα της ζωής μας είναι δύσκολα, ίσως και να καθορίζουν την συνέχειά μας. Κάποιες καταστάσεις που μοιάζουν να γκρεμίζουν τον κόσμο μας, ίσως τον κόσμο που "φτιάξαμε εμείς" για να βάλλουμε μέσα τον εαυτό μας.

Αυτά λοιπόν τα γεγονότα έρχεται στιγμή που καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας και προσπαθούμε να καταλάβουμε το γιατί, ζώντας και ξαναζώντας το ίδιο κομμάτι ζωής μέσα στο μυαλό μας, αδύνατο λες καταλάβω το πως; Έμοιαζε τόσο τέλειο, τόσο μοναδικό! Ήταν αυτό που ονειρευόμουν, που μου ταίριαζε κι όμως, τώρα δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο ο θόρυβος από την κατάρρευσή του, υπάρχει το "τέλειο" που είχα και διαλύθηκε. Ο υπέροχος κόσμος που είχα φτιάξει, τώρα έγινε στάχτη, έγινε φωτιά που κατέκαψε και την ψυχή μου μαζί, έγινε κύμα που με παρέσυρε από την αμμουδιά που βρισκόμουν, βρέθηκα στη θάλασσα να παλεύω με πελώρια κύματα, να βουλιάζω και να πνίγομαι φωνάζοντας βοήθεια, μέχρι που κατάλαβα πως έπρεπε να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις, με αυτά τα κύματα που έμοιαζαν να γελούν μαζί μου, να με απειλούν και να με τρομάζουν, όσο όμως με τρόμαζαν τόσο δυνάμωνε η θέλησή μου για να τα νικήσω, να βγω ζωντανή από όλο αυτό που ζούσα, να επιστρέψω εκεί που ήξερα, εκεί που ήμουν εγώ...

Κοίταξα τον ουρανό και προσπάθησα να αγγίξω ένα σύννεφο, να πιαστώ και να ανέβω ψηλά, να αγκαλιάσω τα πουλιά που πετούσαν ελεύθερα, ευτυχισμένα, να πετάξω και να μιλήσω μαζί τους, αυτά θα με καταλάβουν όσο κανείς άλλος στη ζωή, ήμουν σίγουρη.  Κάποιες στιγμές, δεν τις διαλέγουμε εμείς, μας διαλέγουν εκείνες, κάποιες άλλες στιγμές καταλαβαίνουμε πως πρέπει να τις ζήσουμε, ναι πραγματικά, να τις ζήσουμε αληθινά, το κάθε στιγμιότυπο να το ευγνωμονούμε, να ευγνωμονούμε τη ζωή, τους ανθρώπους, που έρχονται κοντά μας, δεν μας ανήκουν οι άνθρωποι, δεν μας ανήκει τίποτα! Μόνο ο εαυτός μας, οι στιγμές μας, η θέλησή μας, η αγάπη μας, που κάποτε πρέπει να μας "γκρεμίσει" από το βάθρο που ανεβάσαμε τον εαυτό μας, τι ειρωνεία αλήθεια, τότε θα τον βρούμε πραγματικά! Πρέπει να τον "χάσουμε" για να τον αναζητήσουμε, πρέπει να πονέσουμε, να κλάψουμε για να γνωριστούμε καλύτερα μαζί του.. Αυτά τα κύματα είναι τεράστια πραγματικά και μοιάζουν απειλητικά, όμως έχουμε συναίσθηση της εξουσίας μας πια μέσα από τη δύναμή μας, από το θέλω μας που γίνεται ο βράχος που σκάει και διαλύεται ακόμα και το μεγαλύτερο κύμα πάνω του, ο βράχος είναι πάντα σταθερός και ακλόνητος, σαν τη δική μας δύναμη, σαν τον Εαυτό μας τον αληθινό...Τι περίεργο! 

Κάποια γεγονότα μας κλυδωνίζουν για να μας ανεβάσουν ψηλά, Αληθινά όμως .