ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Κάποιες στιγμές, σαν μια πόρτα μικρή μέσα στον εσωτερικό μου χώρο να ανοίγει. Ο χρόνος τότε σταματά, σαν την αναπνοή που κόβεται στο λαχάνιασμα μιας ανηφόρας. Ένα δάκρυ πικρό κατηφορίζει στο πρόσωπο, να τρέξει να χαθεί, να μην υπάρχει. Να βρει μέρος να ξεκουραστεί, να σωπάσει, να στερέψει.
Τότε ακούγονται παντού φωνές, απελπισμένες ψυχές, τρομαγμένες τρέχουν μέσα σε καπνούς, σε φωτιές. Μια τεράστια παγίδα ψυχών που ανοίχτηκε μια σκοτεινή ώρα της Γης.  Στις τόσες άλλες, ήρθε κι αυτή να προκαλέσει πόνο. Έτσι για κάποιους, για αυτούς που μεγάλοι και σπουδαίοι θέλουν να φαίνονται. Για αυτούς που εξουσία ονομάστηκαν, μιας εξουσίας που δεν προσφέρει αυτά που ο τρομαγμένος αυτός κόσμος ζητά αυτή τη βραδιά, αυτή την Κυριακή, αυτή την δύσκολη στιγμή της ζωής του. Σταμάτησε η ζωή για κάποιους, γιατί; Στο όνομα αυτής της εξουσίας που ο άνθρωπος ζήτησε, που στοιχημάτισε με τα όρια του σωστού και του λάθους, της προστασίας των ανθρώπων και της δολοφονίας των ψυχών. Πικρό ποτήρι έγινε η ώρα και η μικρή πόρτα που άνοιξε απόψε, κλείνει τρίζοντας κι αυτή. "Φεύγω, δεν αντέχεις, μια φωνή που ακούγεται σαν στριγκλιά μέσα στο τρίξιμό της. Φεύγω, γιατί αυτό το δάκρυ ζητά να σταματήσει, να μπει στο αυλάκι του χρόνου. 

Η πόρτα έκλεισε μέσα στη βαθιά σιωπή. Οι σκιές της νύχτας γλίστρησαν κοντά μου. Στάθηκα στο παράθυρο να κοιτάξω λίγο έξω από τις σκέψεις μου, οι άνθρωποι ανέμελα περπατούν.  Κυριακάτικο βράδυ, όμορφη βραδιά, μας χάρισε πολλές αυτό το Φθινόπωρο. Φίλος μας το Φθινόπωρο τελικά, μας συμπαραστάθηκε σε ότι πέρασε από την καθημερινότητά μας τους προηγούμενους μήνες. Από καταστροφές που κ αυτές βγήκαν στο περιθώριο της σκέψης μας, των περισσότερων από μας. Μόνο για κάποιους που χάθηκαν, κάποιους που έχασαν στιγμές ζωής και πολύτιμες ώρες ψυχής, άφησαν μια πίκρα βουβή, απόμακρη, να αιωρείται κι αυτή σαν το ερείπιο που θα σωριαστεί σε λίγο στο χώμα. Μια πίκρα που οι άνθρωποι που την αισθάνθηκαν τώρα πια, έκλεισαν τα χείλη, δεν μιλούν, σιωπούν και θρηνούν σιγανά, γιατί ποιος θα τους ακούσει;
Ποιος θα τους καταλάβει; Ευτυχώς οι άνθρωποι ξεχνιόμαστε εύκολα, υπάρχει όμως μέσα μας μια μικρή φωνούλα να κλαίει σιγά-σιγά, να ψιθυρίζει με πόνο πως δεν είναι "ο δικός της κόσμος αυτός" , δεν θυμάται πως βρέθηκε, γιατί ήρθε...θέλει να φύγει, αλλά πρέπει και να περιμένει. Η δικαιοσύνη του χρόνου θα της δώσει αυτά που στερήθηκε, θα τις ανταλλάξει τις πίκρες με χαρές. Η ζωή παρ΄ όλα αυτά της αρέσει, είναι όμορφη η ζωή....ο κόσμος αυτός όμως όχι.
Έμεινε μέσα μου τελικά αυτή η φωνή, την ακούω, μου μιλά και τώρα που σας γράφω λέει: "Φεύγω, δεν αντέχεις"

~Κυριακάτικο βράδυ~