~ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ~

 Έρχεσαι δειλά απόψε νύχτα μου, σαν να με καλοπιάνεις...

Σαν στέρεψε η πίκρα, μένει το καταλάγιασμα 

αυτό που σε ησυχάζει, λες στοργικά...

Σκύβεις το πρόσωπό σου και με αγγίζεις στο μέτωπο, 

χάδι που μαρτυρά κι αυτό την κατανόησή σου...

Οι άνθρωποι διασκεδάζουν όμως μου λες, 

να σκέφτεσαι πως οι πίκρες δεν τελειώνουν. 

Στη ζωή όμως κι οι χαρές, πιάνουν κι αυτές τόπο.

-Αχ, νύχτα μου τρυφερή, 

άγγιξε με τα βελούδινά σου χέρια, 

τα μάτια αυτών που έκλαψαν πολύ, 

που πόνεσε η καρδιά τους...

Άγγιξε κι εκείνους που μοναχοί τους περπατούν, 

γιατί τους βρήκε η θλίψη και δεν έχουν που να πουν 

πως λαβώθηκε η ψυχή τους, που να μιλήσουν στη ζωή αυτή; 

Μοιάζει σαν ένα βιβλίο ανοιχτό 

που διαρκώς τα φύλλα του γυρίζουν,

τρελή πορεία πήραν στου ανέμου το κυνηγητό, 

μοιάζει σαν να τα κυνηγάει.

 Άγγιξε νύχτα μου με τα βελούδινά σου δάχτυλα 

τον μαλακό καμβά που κρύβουν στην ψυχή τους, 

Ίσως εκεί να θυμηθούν, ίσως να καταλάβουν 

πως αλλού είναι η ευτυχία τους, αλλού και η ζωή τους.

Μην αναζητούν στη γη, αυτά που ο Ουρανός φυλάει

για κείνες τις άγιες στιγμές, που η ψυχή τους, αναζητάει ..

- Οι άνθρωποι λες είναι δυνατοί!

Σαν κόσμοι ατελείωτοι που ζουν μες στη ψυχή τους

πότε πονούν και πότε χαίρονται, 

Μέχρι την επιστροφή τους...

Αχ, νύχτα μου τρυφερή!