ΝΥΧΤΕΡΙΝΉ ΙΚΕΣΙΑ

Όμορφη Νύχτα, 

 Εσύ που απλώνεις τις ευαίσθητες πτυχές σου απαλά, γιατί προσπαθείς στις φωνές των ανθρώπων να σιγήσεις; 

Άφησες την ημέρα να χρωματίσει τις καρδιές μας και στο δείλι ήρθες και στάθηκες εσύ, Εβένινη Κυρά της πνιγηρής σιωπής, μιας ομορφιάς που θέλει να αναδείξει τα θέλγητρά της.

Όμως την κρατάς μακριά.

Σαν να φοβάσαι μη συγκριθείς με άλλη καμμιά, αλλά να φαίνεσαι μοναδική και τον χτύπο της καρδιάς να μετράς, να καταγράφεις.

Πες μου, που πάει αυτός ο κόσμος, Νύχτα μου;

Αλήθεια, που πηγαίνει;

Σαν σύννεφο απλώνεται πάνω από τη καρδιά μου, σαν πόλεμος βαθύς και ύπουλος να μαίνεται στης Γης τα βάθη.

Μια απόκοσμη βουή, πως τυραννά την ακοή, που προσπαθεί, το πέπλο της να ανασύρει. Που πάει αυτός ο κόσμος Νύχτα μου; Περπατά χωρίς να "βλέπει" που πηγαίνει.

Μιλάει για πράγματα υλικά και χρήσιμα για τη ζωή, όμως την Ψυχή της Γης δεν την καταλαβαίνει. Τα βογγητά του πόνου της αγνόησε πολύ και τώρα δεν αντέχει να σταθεί, δεν θέλει να καταλάβει.

Μια επιστροφή μόνο ζητά στην άγια ζωή, αλλά κι αυτή δεν τη "γνωρίζει" Έχει τα μάτια του κλειστά και την καρδιά του βασανίζει, ας λέει "γιατί" όταν απορεί. Την άλλη στιγμή δεν διακρίνει

Που πάει λοιπόν ο κόσμος αυτός;

Κοντεύει η αλλαγή, άραγε θα καταλάβει;

Αλλάζουν οι "σταθμοί' αλλάζει η Γη και εγώ εσένα Νύχτα μου παρακαλώ, δείξε καλοσύνη.

Προσεύχομαι απόψε σιωπηλά, μέσα στη σιγή της ώρας αυτής που η ψυχή μου είναι ταραγμένη, δακρύζει λίγο, αλλά πάλι σιωπά. Ευγνωμονεί, έτσι απλά και καθώς μια ανακούφιση κυλά, βαθιά κατασταλάζει. 

Ευγνωμονεί και πάλι ξανά, σηκώνει τα μάτια ψηλά και την Ουράνια Πηγή, αγκαλιάζει.