~ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΓΚΑΛΙΑ~

Μερικές φορές η νύχτα σωπαίνει, έτσι διακριτικά και απροσδιόριστα 

κλείνει τα χείλη της και με κοιτάζει μέσα από τον τον καθρέπτη των αστεριών της

Εκείνες τις στιγμές που, τι περίεργο, μοιάζει να απομακρύνεται η ζωή 

και εγώ να τρέχω να την πιάσω, να φωνάζω να σταματήσει! 

Τότε αισθάνομαι την παρουσία της νύχτας, στο τέλος αυτής της ταλαιπωρίας της μέρας

 να γίνεται παρηγοριά γλυκιά, σιωπηλή, συμπονετική. 

Νομίζω πως με αγκαλιάζει τρυφερά, ακούει τους χτύπους της καρδιάς μου 

και θερμαίνει το εσωτερικό μου.

Αχ νύχτα, ας είναι το ξημέρωμα γαλήνιο, σαν την τεράστια βελούδινη αγκαλιά σου!