~ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ~

Περίλυπη είναι η ψυχή μου.

Αισθάνομαι αυτές τις στιγμές να σπαρταρά σαν πληγωμένο περιστέρι.

Σε μια φυλακή σκοτεινή από του θανάτου την οσμή, 

σπαράζει από το πόνο στάζοντας αίμα, από αυτές τις σκοτεινές στιγμές του ανθρώπινου μένους.

Πόσο να αντέξει την κακία και τον φθόνο; Τρομάζει κι η Νύχτα απόψε, αυτό τον οδυρμό.

Σταμάτησε θαρρείς η αναπνοή της Γης, σε μια τελευταία λέξη πριν το τέλους του οδυνηρού θανάτου.

Σύννεφα απλώθηκαν παντού. Που είσαι άραγε απόψε,

που το βασανισμένο σώμα σου αφέθηκε στους πόνους τους φρικτούς;

Παρηγοριά ήρθε ο θάνατος να φέρει.

"Να μπορούσα λίγο ακόμα, στα πόδια σου να πέσω"

Να ακούσω τα λόγια της Σοφίας του Ουρανού, να ξεχύνονται από τα θεϊκά σου χείλη...

Να δω ξανά τα χέρια σου, να αγγίζουν τις πληγές, αυτών που έτρεχαν ξοπίσω σου σε κάθε μονοπάτι .

Και στην Ανατολή, να τρέξω να χωθώ, στον όχλο που διψά το λόγο σου να ακούσει.

Εκεί μαζί τους να περπατώ, να ζυγώνω κι εγώ το ιερό σου ιμάτιο να αγγίξω και από αυτό να γιατρευτώ.

Στης λίμνης τα γαλαζοπράσινα νερά, καθρέπτης γίνεται ο ήλιος και σε αυτές τις ψυχές σπλαχνικά απλώνεται, να τις φωτίσει.

Σπαράζει η ψυχή μου, παρηγοριά δεν βρίσκει πια, μόνο τη λύτρωση περιμένει, από τον πόνο να την απαλλάξει.

Σε άλλη πατρίδα εκεί ψηλά, ανάλαφρη πια, στον Ουρανό να φτάσει.