~ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ~

Πολλές στιγμές σκέφτομαι πως στα μικρά παιδάκια υπάρχει ζωντανός μέσα τους ένας Παράδεισος, όμως όσο μεγαλώνουν η μνήμη ξεθωριάζει, βλέπεις, έρχεται η ζωή και "απειλητικά" πολλές φορές αποτραβά την παιδική ψυχούλα από αυτή την αίσθηση της ύπαρξής του. Με τον δικό της τρόπο που πλανεύει και ξεμυαλίζει βάζει στον κόσμο των "μεγάλων" τις παιδικές ψυχές. Μοιάζει σαν να παίζεται ένα καλά στημένο θέατρο στα παιδικά του μάτια και εκείνο πρέπει να υπακούσει, γιατί έτσι το οδηγούν, οι γονείς, το περιβάλλον αρχικά, κατόπιν ο κοινωνικός περίγυρος, τα κατεστημένα αυτού του κόσμου, αυτής της "ζωής" που όποιος βρίσκεται στο διάβα της "πρέπει" να τον οδηγήσει εκείνη. Γίνεται οδηγός του επίγειος και τότε αρχίζει η αναμέτρηση της μικρής ψυχής με έναν κόσμο που την πλανά με το φανταστικό του μέγεθος, με την φανταστική του δύναμη, γιατί απλά, δεν υπάρχει! Η δύναμη είναι μέσα σε αυτή την ψυχούλα βαθιά, εκεί που έχει ζωντανό αυτόν τον Παράδεισο στην μνήμη του κάθε παιδάκι, κάθε άγγελος-εικόνα του θεού, που έρχεται να γεννηθεί σε αυτόν τον "κόσμο των μεγάλων" ή τουλάχιστον έτσι τον νομίζουν κάποιοι που θέλουν να "μεγαλώσουν" τα παιδιά και κάνουν μάλιστα ότι μπορούν, για να ξεχάσουν τον Παράδεισό τους.