~ΜΙΚΡΟΙ-ΜΕΓΑΛΟΙ~

Κάποιες στιγμές μοιάζει ο χρόνος να κάνει μια τεράστια, ατελείωτη διαδρομή γύρω μας, γύρω από τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις στιγμές που μας χάρισε. Μας δοκιμάζει ο χρόνος μέσα στη Σοφία του. Μοιάζει σαν να παίζει παιχνίδια, αυτά τα παιδικά που λίγο-πολύ, όλοι παίξαμε, τρέξαμε χαρούμενοι, με αναψοκοκκινισμένα μαγουλάκια από τη χαρά, από το παιχνίδι, από την ίδια μας τη χαρά να χαιρόμαστε με τα άλλα παιδάκια, τους φίλους, τη χαρά της παρέας, της συντροφιάς, της ανεμελιάς! Άλλες εποχές, παλαιότερες, ξέγνοιαστες, ευλογημένες, αυτές που οι μεγαλύτεροι στην ηλικία λένε: "Στα χρόνια μας ήταν διαφορετικά" Οι άνθρωποι όμως μέσα μας, είμαστε ίδιοι, είμαστε πάντα αυτά τα μικρά χαρούμενα παιδιά που όμως "μεγάλωσαν" η πιο σωστά: Τα μεγάλωσε η Ζωή, ο κόσμος γύρω μας, η κοινωνία, οι προγραμματισμοί που "έπρεπε" η που πρέπει να μπούμε στα πλαίσια που ο κόσμος αυτός μας θέλει. Έτσι παραμερίζει το μικρό ανέμελο παιδί σε μια ακρούλα, σε μια γωνίτσα, ότι πρόλαβε, ότι έπαιξε έγινε ανάμνηση μιας περασμένης εποχής, μιας ηλικίας που δεν υπάρχει παρά μόνο στα μάτια των παιδιών του, στα μάτια των εγγονών του που προσπαθεί κοιτάζοντάς τα, να "θυμηθεί" αυτά που η κοινωνία, η καθημερινότητα, η ηλικία- περισσότερο-τον έκανε να ξεχάσει. Κάποιες στιγμές που ζωντανεύουν οι μνήμες, τα μάτια δακρύζουν στην ανάμνηση μιας άλλης εποχής που δεν υπάρχει πια, δεν θα ξανάρθει φυσικά αλλά ανακαλώντας τη στη μνήμη, δίνει λίγη χαρά και ίσως και μια ικανοποίηση σε ότι έζησε η χάρηκε η ανθρώπινη καρδιά, η παιδική πάντοτε καρδιά, αυτή που χτυπά τρελά στη σκέψη μιας όμορφης στιγμής που έζησε, η που περιμένει να ζήσει, μια ελπίδα ίσως να χαρεί, να απολαύσει, μια αγάπη που δεν τη πρόλαβε ίσως μέχρι τώρα, αλλά η ζωή, δεν ξέρεις ποτέ πως τα φέρνει.. 

Αχ ζωή! Όλο εκπλήξεις είσαι.  Κρατάς τα βιβλία σου κλειστά, αλλά όταν τα ανοίξεις πραγματικά μας μεταμορφώνεις από τη χαρά να αντικρίζουμε τις λευκές σελίδες που μας χαρίζεις για να γράψουμε καινούργιες αναμνήσεις. Όμορφες αναμνήσεις... Αυτή τη φορά με τόσες επαναλήψεις πια, τα μάθαμε νεράκι τα μαθήματά σου, όπως λέγαμε στο σχολείο! Μερικές στιγμές, νομίζω πως αν οι "μεγάλοι" αυτοί που μεγάλωσαν στην ηλικία ξέρετε, κάπου-κάπου, άφηναν αυτό το μικρό παιδί που έχουν μέσα τους να παίξει χαρούμενο και απαλλαγμένο από αυτά τα ¨πρέπει, αυτά τα προγράμματα της ζωής, τα αναγκαία όπως λέμε πως είναι, ξέρετε, αυτά που ο ένας άνθρωπος πιέζει τον άλλον για να είναι σωστός, όπως πρέπει! Μεγάλη κουβέντα το πρέπει, Τόσο μεγάλη που μεγαλώνουμε και εμείς μαζί της! Ίσως, σκέφτομαι, να μεγαλώναμε "καλύτερα" παιδιά η πιο σωστά, ευτυχισμένα παιδιά, από αυτά που χαμογελούν περισσότερο, που χαίρονται την ηλικία τους, που μαθαίνουν, που σπουδάζουν, είναι δημιουργικά και ευχάριστα και φυσικά δεν έχουν μέσα τους αυτό το περιεχόμενο της "σκιάς" αυτής της ζωής, του θυμού των καταστάσεων και των απαγορεύσεων, των ψυχικών φορτίων των ανθρώπων, που περισσότερο μέσα στην ηλικία της εφηβείας μεγαλώνει μέσα τους και απαιτεί. Με τον τρόπο του απαιτεί οι "μεγάλοι" να καταλάβουν, οι μεγάλοι πρέπει να καταλάβουν, όχι τα παιδιά .. Εκείνοι πρέπει να καθίσουν στο "θρανίο" ξανά και να θυμηθούν ότι έχουν ξεχάσει, ότι τους έκανε να ξεχάσουν η "ζωή" αυτό που ονομάζεται ζωή, αλλά μάλλον δεν είναι τελικά η Ζωή που όλοι θα θέλαμε. Αυτή που μας αξίζει! Ας μιλήσουν τα παιδιά λοιπόν για να μας δείξουν "τι θέλουν να πουν".

Τι δεν κάναμε καλά, εμείς...οι μεγάλοι.. !