ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΧΑΡΕΣ

Ποτέ δεν μου άρεσε να μπαίνω σε "καλούπια", πολλά από αυτά που έβλεπα να κάνουν οι άλλοι, εμένα με άφηναν παγερά αδιάφορη. Είμαστε όλοι άνθρωποι θα μου πεις, αλλά, διαφορετικοί. Ας πούμε πως αυτή η καταναλωτική μανία των ανθρώπων και η λάμψη των εορταστικών ημερών, το τρέξιμο στα καταστήματα, η κίνηση του δρόμου-πολλές φορές μετανιώνω που βγήκα από το σπίτι- με κουράζει αφόρητα! Αισθάνομαι πως ένας κλέφτης της χαράς ξεχύθηκε παντού και προσπαθεί να απομυζήσει από το είναι μου τα όμορφα συναισθήματα, την ηρεμία και την αγάπη για κάθε τί όμορφο, καλοσυνάτο, ευγενικό, χαρούμενο. Έχω την αίσθηση πως οι περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς που βλέπω, δεν χαίρονται πραγματικά, νομίζουν πως χαίρονται, η μάλλον τους είπαν πως "πρέπει να χαίρονται". Αλήθεια, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτό το καταλαβαίνουν, όμως αυτό ας το ανακαλύψουν οι ίδιοι. Ο πλούσιος διάκοσμος των εορταστικών ημερών που αρχίζει να φαίνεται, η "λάμψη" των εορτών που πλησιάζουν....Οι δρόμοι στολίζονται, τα σπίτια ντύνονται χαρούμενα, ζεστά, φιλικά ακόμα και για εκείνους που προσπαθούν να δείξουν χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, φιλόξενοι. Για "χάρη των παιδιών" ακούγεται να λένε τόσο συχνά, που μοιάζει περισσότερο να ζουν ένα δράμα στην δική τους ψυχή και προσπαθούν να χαρούν έστω και μέσα σε ότι γίνεται γύρω τους, ή προσφέρουν στους άλλους.

Σημαντική η προσφορά βέβαια, ποιος αμφιβάλλει; Τα παιδιά όμως, αληθινά έχουν ανάγκη να χαρούν και να παίξουν ή καλύτερα να πω, τα παιδιά έχουν μέσα τους τον Παράδεισο, η ομορφιά της ζωής για εκείνα είναι η όμορφη οικογένεια, η αγάπη, η αγκαλιά, το γλυκό φιλί της μαμάς, του μπαμπά, το γλυκό που θα φτιάξει η γιαγιά, το παραμύθι που "κόντρα" στην εποχή μας που όλα είναι μέσα σε "κουτιά", όλα είναι ηλεκτρονικά, εύκολα, αλλά ψεύτικα, θα διαβάσει ο παππούς ίσως, η κάποιο μέλος της οικογένειας θα έχει να διηγηθεί μια ιστορία. Ο πυρήνας της ζωής μας, η οικογένεια, η προστασία, η αγάπη, το όμορφο φαγητό που στο τραπέζι η οικογένεια θα μοιραστεί, στιγμές που θα ζήσει, αυτές τις στιγμές που θα έχει μέσα του το παιδάκι συντροφιά, για την υπόλοιπη ζωή του. 

Οι μικρές χαρές, αλλά μεγάλες σε αξία, σε αγάπη, αυτή την αγάπη που θα φτιάξει ενήλικες με περιεχόμενο καρδιάς, σαν τις στιγμές που έζησαν παιδιά, με όμορφες συμπεριφορές που θα καταγράψουν μέσα τους, με τα δώρα της αγάπης γύρω τους, τα ευγενικά συναισθήματα, αυτά τα μικρά παιδιά τώρα, που θα γίνουν Μεγάλοι κάποτε, αν τα αφήσουμε βέβαια να μεγαλώσουν σωστά, αν σεβαστούμε πραγματικά τις στιγμές που οι γιορτές μας προσφέρουν και την ανάγκη τους για "περισσότερα" από τα δώρα που τους προσφέρουμε, για τα νόστιμα φαγητά που όλοι οι σεφ μαζί να συνεργαστούν για να ετοιμάσουν, όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και εμείς θα μείνουμε "νηστικοί" από το φαγητό που έχουμε ανάγκη, από το "φαγητό" που πραγματικά χρειαζόμαστε και που τελικά αυτό το φαγητό ίσως δεν το φάγαμε κάποτε, η αν δεν το έχουμε και τώρα, τρώμε τον εαυτό μας...Ίσως τρωγόμαστε και μεταξύ μας από την "πείνα" μας, για ότι δεν μας χόρτασε κάποτε. 

Έρχονται οι γιορτές, αρχίζουν να λάμπουν από μακριά, αλλά μας πλησιάζουν οι ημέρες, οι Χαρούμενες ημέρες αυτές που έχουμε ανάγκη και θέλουμε να τις χαρούμε... Αλήθεια, γιατί;