ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Νυχτώνει, αυτό το Σαββατιάτικο βραδάκι άνοιξε μια πορτούλα στο παρελθόν, σε μνήμες που έκλεισε ο χρόνος στο πέρασμά του, άλλοτε βιαστικός και φουριόζος, ίσως θέλοντας να περάσει στο επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου της ζωής. Ο χρόνος δεν ρωτάει, αποφασίζει μόνος του και μετά με βαθυστόχαστο ύφος σου θυμίζει τα παλιά.

Διαλέγει και τις στιγμές μάλιστα, τότε πετάγονται κι αυτές ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου σαν μικροί θεατρίνοι που έρχονται και παίζουν τους ρόλους τους με ζήλο. Καταβάλουν κάθε προσπάθεια να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο το έργο τους και φυσικά να αποσπάσουν τη σκέψη μου από το σήμερα βυθίζοντας το μυαλό μου στο χθες, μια μικρή πλεκτάνη που στήνεται μεθοδικά τόσες φορές.

Αυτό λοιπόν το βραδάκι, ο γερασμένος πια χρόνος μετά τόσων ετών προσπάθειες άρχιζε να μου θυμίζει τα ίδια θέματα, ήρθε λοιπόν με περίεργη εμφάνιση και στάθηκε μπροστά μου.

Πες, τι θέλεις; Κοιτάζοντάς τον ξέρετε, τον λυπήθηκα λιγάκι!

Τόσο χάλια τα ρούχα που φορούσε, τόσο παλιά και απεριποίητα ρούχα,

-Πως κατάντησες Χρόνε μου έτσι;

Όταν άρχισες να με επισκέπτεσαι ήσουν ζωηρός, με χαμόγελα και ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, απόλυτος και επίμονος, με εκνεύριζες λιγάκι, δεν στο κρύβω.

-Πάρε απόφαση, πως δεν σταματώ να σε επισκέπτομαι γιατί με χρειάζεσαι να ξέρεις, είπε με το ίδιο πολύξερο ύφος, εγώ έρχομαι για να σου θυμίσω αυτά που πρέπει να καταλάβεις, όχι να σε παιδέψω όπως φαντάζεσαι μονίμως. Με κοίταξε λίγο με υπονοούμενο στο ύφος του… Με πήρες λίγο απότομα μόλις μπήκα από το κατώφλι σου!

-Όμως σε βοήθησα πολύ όταν έπρεπε, θυμήσου λιγάκι, να με καλοδέχεσαι και να μην γκρινιάζεις μερικές φορές, να θυμάσαι πως δεν είμαι πάντα ευχάριστος.. «Τι μου λες τώρα; Σκέφτηκα λίγο δυνατά»

Αλλά, συνεχίζω, είπε πάλι με ύφος, χωρίς εμένα δεν γίνεται τίποτα καλό!

Να σου απαριθμήσω τους τρόπους;

Έχω πολλούς να θυμάσαι..

Εγώ είμαι που σε κάνω να ξεχάσεις τις δυσκολίες σου.

Εγώ είμαι που σε βοηθώ να κλείσεις τα τραύματα του παρελθόντος..

Εγώ είμαι που στέλνω στο κατώφλι σου τους φίλους που χρειάζεσαι μερικές στιγμές, εγώ σε κάνω να θυμάσαι αυτούς που πρέπει και εσύ αμέσως τρέχεις να τους συναντήσεις και να θυμηθείτε τα παλιά.

Σε σπρώχνω με τον τρόπο μου να ζητήσεις και συγγνώμη όταν οι περιστάσεις το χρειάζονται, αλλά εσύ περισσότερο πρέπει να συγχωρείς για να κάνεις καλό σε σένα.

Εκείνη την στιγμή, ενώ σηκώθηκε να φύγει, κοντοστάθηκε και με ύφος "μεγαλόπρεπο" είπε:

Επίσης, κρατώ στα συρτάρια μου τα παλιά σου λάθη και περιμένω να καταλάβεις πως δεν σβήνουν όταν τα κλειδώνεις, αλλά όταν θυμάσαι τι έμαθες από αυτά.

Είμαι φίλος λοιπόν, όσο κι αν απόψε σου φάνηκε λίγο άκομψη η εμφάνισή μου, είπε κοιτάζοντάς με φτάνοντας στην πόρτα…

Αυτό το Σαββατιάτικο βραδάκι, ήταν τελικά λίγο διαφορετικό...

Το κλείσιμο της πόρτας με έκανε να αισθανθώ μια αίσθηση ευγνωμοσύνης ξαφνικά.

Αχ, Χρόνε μου, πόσο είσαι σημαντικός.