~ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΑΟΣ~

Πόση ζωή χάνεται μέσα σε στιγμές, 

Πόση ζωή ξαναγεννιέται,

Στιγμές που αναρωτιέσαι γιατί να ζεις;

Στιγμές που δεν γνωρίζεις αν υπάρχεις...

Γέμισε στάχτες γύρω και καπνούς η Γη

Γέμισε πόνο η Ψυχή της...

Κι όμως, στέκεται στο βάθος του πύρινου ορίζοντα 

ασάλευτη στον γήινο χαμό, κοιτάει τον άνθρωπό της.

Σε μια ακρούλα απόμερα και σιωπηλά 

εκείνη που κλαίει είναι η αγάπη.

Το φόρεμά της γκρίζο σαν τη στάχτη που πατά 

κι αν έχει τσαλακώσει τα Φτερά της δεν σταματά να αγαπά.

Περιμένει την καινούργια Ανατολή 

που θα φανερωθεί όταν περάσει η νύχτα...

Είναι η αγάπη της Ψυχής της Γης,

Απλώνεται γύρω από τον άνθρωπο που κι αν την πλήγωσε πολύ

Εκείνη θα ανοίξει χώρο στην καρδιά του 

Θα αφυπνίσει κάθε εικόνα που έχει ξεχαστεί, 

κάθε πικρό αντίο

Κι όταν ο Ήλιος πάλι θα φανεί 

και τρέξει να φωτίσει με τη λάμψη Του τη Γη,

Εκεί, κάτω από το πύρινό του Φως, 

Ο άνθρωπος θα λύσει τα δεσμά του.