~ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ~

Σε συγχώρησε, έσκυψες το κεφάλι και ζήτησες με τον τρόπο σου συγγνώμη... Βαθιά μέσα σου, ένας λυγμός που πνιγόταν πολύ καιρό ακούστηκε από την καρδιά σου. Με συγχώρησε είπες και αισθάνθηκες να φεύγει από πάνω σου ένα τεράστιο βάρος, μια πέτρα ασήκωτη που ολοένα και βάραινε στα περάσματα του χρόνου. Μια οδύνη που δεν τελείωνε, γιατί δεν αποφάσιζες να μιλήσεις, να αναλάβεις ίσως και την ευθύνη των όσων έγιναν "τότε". Τότε που ήσουν ένας άλλος άνθρωπος και όχι αυτός που είσαι τώρα. Όμως, δεν φτάνει αυτό για να κλείσουν οι πληγές, να ξέρεις. Πρέπει να συγχωρήσεις και εσύ τον εαυτό σου, να πάψεις να ενοχοποιείς το παρελθόν και να τιμωρείς το "τώρα". Να σταματήσεις να ανακαλείς τα περασμένα γεγονότα με πόνο, να προκαλείς έτσι άλλο πόνο σε έναν κύκλο χωρίς τέλος.

Να φύγεις, να φύγεις από τα σκληρά αρχεία του Χρόνου, σκίζοντας τις σελίδες του με δύναμη, αυτήν θα την βρεις μέσα σου. Έχεις αλήθεια αρκετή, αφού δεν τόλμησες κι εσύ να την αντικρίσεις, να την βάλεις απέναντί σου και να τα "βρεις" μαζί της.

Να φύγεις, να φύγεις από τον πόνο, γιατί ξέρεις, δεν θα φύγει μόνος του ποτέ. Εσύ θα τον αφήσεις, θα ξεγελάσεις την "ώρα" προχωρώντας με βήμα ζωηρό και αποφασισμένο. Θα αφήσεις πίσω σου τη σκιά να σε κυνηγά απελπισμένη γιατί σε έχασε.

Σε συγχώρησε, αυτό κράτησε με ανακούφιση, η πέτρα έφυγε, αλήθεια σκέψου, υπήρξε ποτέ; Όμως, όμως αναρωτήσου αν τελείωσε και μέσα σου, αφού δεν έβρισκες το δρόμο να ζητήσεις συγγνώμη και έθρεφες ένα τεράστιο απόθεμα συναισθημάτων και σκέψεων. Στην σκιά μιας αδικίας, με μια απρόσμενη παρηγοριά που έμοιαζε να ξεπήδησε από το εσωτερικό σου, στάθηκες σε αυτό το ξημέρωμα και κοίταξες τον Ήλιο στην πρώτη του εμφάνιση στον Ουρανό. Λαμπυρίζοντας χαμογελώντας στον καινούργιο Κόσμο που σε καλωσόριζε, απαλλαγμένο από κάθε βάρος της ψυχής σου.

Σε συγχώρησε, συγχώρησε και εσύ λοιπόν τον Εαυτό σου, πάρε δύναμη από τον Ήλιο και ανέβα ψηλά, τόσο Ψηλά που θα σβήσει έτσι παντοτινά από τα μάτια και από την μνήμη σου ο πόνος.

Συγχώρησε, προχώρησε.