ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΑΝ

Στον δικό μου κόσμο, υπάρχει μόνο Φως.  Η ζωή είναι παιχνίδι, χαρά, αγάπη, δώρα και αγκαλιές.

Στον δικό μου κόσμο, υπάρχει ένα μαλακό μαξιλάρι που μου αρέσει να αγκαλιάζω και να σκέφτομαι πως έτσι όμορφα θα είναι για πάντα. Αλήθεια , τι θα πει, για πάντα; Κάποια μέρα η μαμά θα μου πει, ίσως κι ο μπαμπάς, μόνο που θέλω να μου λένε όταν είναι ήρεμοι και χαρούμενοι κι εγώ να καταλαβαίνω, όταν είναι βιαστικοί και τους απασχολεί κάτι, δεν αισθάνομαι καλά. Με πιάνει λίγο το κεφάλι μου και μελαγχολώ. Τότε αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου, εκείνο που αγαπώ, ίσως και την αγαπημένη μου κούκλα. Φτιάχνω φωλίτσες αγάπης στο δωμάτιο μου ξέρετε, εκεί κάνω ό,τι θέλω. Κρύβομαι, παίζω, μιλάω με τα παιχνίδια μου, τι όμορφα που είναι! …Δεν ξέρω όμως γιατί ανησυχούν οι μεγάλοι, ό,τι κι αν γίνει ανησυχούν, έχουν πολλές δουλειές και τρέχουν να προλάβουν αλλά κουράζονται λένε με όλα αυτά. Όταν ρωτάω μου λένε πως θα καταλάβω όταν μεγαλώσω. Εκείνοι δηλαδή που μεγάλωσαν, κατάλαβαν; Αφού κατάλαβαν γιατί δεν είναι χαρούμενοι;.. ε;

Μήπως πρέπει να ρωτάνε περισσότερο εμάς τα παιδιά; Μάλλον αυτό συμβαίνει. Οι μεγάλοι ξέχασαν πως κάποτε ήταν παιδιά, ξέχασαν πως η ζωή είναι χαρά…Γιατί, τι άλλο είναι δηλαδή; Μεγάλωσαν και ξέχασαν… 🎈