ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΩΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ

Μια οπτική για όποιον τη χρειάζεται, αν θέλετε προβληματιστείτε, αν όχι προσπεράστε το, ή για όποιον αντιλαμβάνεται με μια «άλλη» αίσθηση την ζωή, 

Μια οπτική που ανοίγει ένα παράθυρο σε μια αλήθεια που κρύβεται πίσω από μια καλοφτιαγμένη επιφάνεια που προβάλει αυτά ακριβώς που εκείνη η ίδια θέλει. Ίσως η εποχή; Ίσως η ανθρώπινη θέληση να ακολουθήσει το ρεύμα αυτής της εποχής που μοιάζει να καταγράφει και να καταγράφεται μέσα μας «ιστορικά» όχι τόσο από τα διάφορα γεγονότα, αλλά γεμίζοντάς μας αντιφάσεις για το σήμερα, για το τι συμβαίνει γύρω αλλά και μέσα μας, από μια πραγματικότητα που μας αποσπά από την αληθινή μας ανάγκη, αλλά ποια ανάγκη εννοούμε, όταν άλλη είναι η αληθινή κι άλλη εμείς μάθαμε η κατευθυνθήκαμε να ονομάζουμε αληθινή. Η δική μας πραγματικότητα είναι η ξεχασμένη, η καταπιεσμένη από την βιτρίνα που μας επιβλήθηκε, ναι όπως το διαβάζεται, χωρίς ερωτηματικό τις περισσότερες φορές από την πλευρά μας, χωρίς σκοπό άλλο από το να μας παρασύρει σε μια επιφάνεια επίπλαστη, γεμίζοντάς μας εικόνες και πλαίσια που μόνο αληθινά δεν είναι, μόνο δικά μας δεν είναι, αλλά τα κάναμε δικά μας γιατί τα πρότυπα της εποχής μας, μας οδήγησαν εκεί. Εμείς φυσικά θα μπορούσαμε να αρνηθούμε, θα μπορούσαμε να κοντοσταθούμε λίγο σε όλο αυτό χωρίς να μπαίνουμε στο δικό του «διψασμένο» θέλω, που απορροφά τις ιδιότητές μας, τις «αγνές» μας ιδιότητες, ανοίγοντάς μας ένα κόσμο «εύκολο» στα μάτια μας μπροστά γεμάτο προκλήσεις και ευκολίες, για μια καλύτερη, απλή και έξυπνη ζωή που προσφέρει ανέσεις και λύσεις, διευκολύνσεις και φυσικά εξέλιξη…

Για αυτό άλλωστε δεν είμαστε εδώ; Για να εξελιχθούμε, να προοδεύσουμε, να καταφέρουμε πράγματα που η εποχή μας βοηθά με τα μέσα που μας διαθέτει, με τα μέσα που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε έναν «καλύτερο» κόσμο, εξελιγμένο κόσμο, αντίθετα με άλλες εποχές έχουμε πρόοδο σε πολλά επίπεδα, πρέπει άλλωστε, για αυτό προσπαθούμε και αγωνιζόμαστε, για μια καλύτερη ζωή, όμως, θα είναι καλύτερη η ζωή μας; Αναρωτιέμαι: Με όλα αυτά τα μέσα που καταγράφουν τα πάντα στη ζωή μας, αυτή θα είναι καλύτερη; Με μια τεχνητή νοημοσύνη που εξελίσσεται και φυσικά προοδεύει μέσα στις ανάγκες που δεν σταματούν να υπάρχουν στα πλαίσια της ζωής μας, αλλά, ξέρετε, απλά σκέφτομαι μήπως τελικά μέσα σε ότι κερδίζουμε καθημερινά, στην πραγματικότητα «χάνουμε» σημαντικά κομμάτια της ψυχής μας, σημαντικές ανάγκες που τις πνίξαμε πίσω από τα μηχανήματα που μας απορροφούν σταδιακά την ίδια την ζωή μας, μας στραγγίζουν το αίμα των συνειδήσεών μας, αφαιρώντας σταγόνα - σταγόνα την Αληθινή μας φύση που πηγαίνει σε μια άκρη πια της ζωής, ποιος την ακούει; Παραπονιέται αλλά η φωνή της πνίγηκε στην κοινωνία των αλλαγών και της εξέλιξης, μιας εξέλιξης που την επιλέξαμε εμείς και μην νομίζεται πως είναι λίγο όλο αυτό που μας συμβαίνει, αλλά πολύ μεγαλύτερο απ΄ ότι νομίζουμε, πολύ σοβαρότερο από οτιδήποτε διαδραματίζεται πίσω από τα επιτεύγματα αυτά που αυξάνονται συνεχώς και αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί ζούμε προγραμματισμένοι, «ναρκωμένοι» πίσω από τις οθόνες που προβάλουν ότι μπορεί να μας αλλάξει εύκολα τη ζωή μας και ζούμε πίσω από τα «μοντέλα» της ζωής που μας αλλάζουν τη σκέψη, τα πρότυπα, μας αλλάζουν τους τρόπους, τις συνήθειες, τα πιστεύω μας, τα αισθήματα, τις συμπεριφορές, που βαδίζουμε αλήθεια; 

Χάνουμε μαζί με το «αίμα» μας και την αγνότητα του σκοπού της ζωής μας, την Αλήθεια μας, μιλάμε για αλήθεια και χάνουμε το νόημα της λέξης, έγινε η Αλήθεια σαν μια καραμέλα στο στόμα μας, που συνηθίσαμε τη γεύση της, αλλά χάσαμε την αξία της, δυστυχώς. Και όλα αυτά γιατί μας «έκλεισαν» σε κουτιά, οι ψυχές μας ξεχάστηκαν από μας τους ίδιους, έμειναν στις σκιές του δρόμου των αισθήσεων της ίδιας της ζωής μας, έμειναν παραπονεμένες να περιμένουν να ξυπνήσουμε από τον ύπνο της ζωής αυτής, που δεν μας οδηγεί απλά, αλλά μας «τρέχει» με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια «άλλη» οδό, δυστυχώς σε μια λεωφόρο τόσο μεγάλη, που χάνεται μέσα της οριστικά το νόημα αυτών των ψυχών που ζητούν να θυμηθούν τις αληθινές διαδρομές τους, τις αληθινές τους δυνάμεις να ανακτηθούν, να ανοίξουν τα αρχεία των παραγκωνισμένων αξιών που υπάρχουν σαν τις γωνιές των σπιτιών που αραχνιάσανε από την δική μας αμέλεια προς αυτές που ήταν και ο Αληθινός μας σκοπός στη Ζωή, εμείς, οι ψυχές μας, όχι τα «μηχανήματα» που παίρνουν την θέση της ζωής μας, αν δεν το έχετε καταλάβει καλά πως αυτό συμβαίνει, χάνουμε την θέλησή μας για ζωή, τον ίδιο τον σκοπό μας, τον έλεγχο του εαυτού μας, είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ, σκεφτείτε λίγο…